Ti dhe jo ti në një moment ndër sy

Nga Eugent Kllapi

Dukeshin si ujë burimi i mbështjellë në fund të thellësisë me gurë blu, blu të një lloji të qiellit me të detit, në të dyja format, të thella dhe të frikshme sa mendimi që nuk shteron mendje.

Gurët milimetrikë vinin të përmasave të ndryshme dhe kalldrëm kalldrëm e bënin blunë të rrumbullakët në mistikën e tyre, dukej e kthjellët, shumë e pastër, lexuese, ishte si një libër që nuk ka nevojë për autor e njëkohësisht të duhet 40 vjet që ta ripërtypësh. 

Sa e lexoje tronditeshe dhe i riktheheshe për tu ritronditur në bukurinë e tyre. Dukej si duhani, të bën dëm për shëndetin po nuk e lë dot, madje dhe kur e lë do përsëri në ëndërr të thithësh edhe një. 

Edhe një fraksion, edhe një moment, një natë, një tasto muzikore, një lëvizje dorë, përqëndrim shpatullash dhe muzika ngjitet në ritm, rifillon shikimi...

Fije-fije errësoheshin edhe më në mistikën e tyre. Anash rrezatonte një e gjelbërt, aq shumë gjelbërim sa të të qetësonte e dukej sikur të vinte në gjumë solo në piano, ti dhe e gjithë bota muzikore klasike në hapësirë e vetme në dy solo, ti dhe e gjelbërta, ti dhe qetësimi, relaks, butë, ëmbël, qetë, e preferuar, piano dhe ti i vetëm natyrë dhe askush.

Me forcën e një shtrëngate ato ktheheshin blu e zënë në të kaftë, e gjelbërta humbte nëpër këto ballë mendimesh që përcilleshin zjarr të kaftë të hapur vullkanesh me ndriçimin e tyre, me forcë të një bebe sysh që blunë e mbledh dhe e bën flakë të ndezur llave të dëshirave të saj.

Simfonia shpërthente si tenorët dhe e gjithë e kafta mblidhesh në qendër, e kthjellët, e egër, prishëse e qetësisë, arrogante në tërbim ajo të kundërvihej serbes dhe të trembte, derdhej në nerv.

Trembeshe nga kjo nxehtësi që vinte papritur pas një thellësie të pamjaftueshme, djegie e shkallës së katërt, e parezistueshme e shpirtit, të pashtershme në blu, me qetësi të një bari të egër savanash që nuk trembet as nga të zotët e saj për pak shi të vuajtur viti. Një lloj bari që të vjen të ulesh, të qetësohesh dhe të flesh.

 Një lloj frike që të bën të largohesh, po t’i nuk mundesh, fle. Edhe do të ikësh, dhe njëkohësisht shtrihesh, hipnotizohesh për t’u dhënë i gjithi, gri në blu.

Sa u mërzit që depërtove në të, kishte mat, kthjellin, errësirë si shpirti i një femre që nuk tregon hallin. Ku tregohet shpirti i femrës!

Ftohtësi si pragu i shqetësimeve që nuk i nxjerr dot, dëshpërim përvojash që nuk dalin, ngelen dhe ushqehen aty te ajo errësi e hapur e e mbyllur sipas bebeve të syrit. Aq e padeshifrueshëm sa bebja mbyllesh dhe tkurresh po me forcë, të një force që drejton botën dhe luftën. Qetësi që drejton paqen, e ciltër dhe e thellë sa një qiell.

Trembesh nga këto intriga që të tërbonte mendjen, këto lloj koloresh që sa të jepnin shpresë të merrnin syrin, të lidhnin dhe të jepnin një qëndrim të ftohtë, mat, të kthjellët në kontrollin e tyre dhe pa kthjellin në mesazh. 

Ti ishe vetëm ti, po njëkohësisht asgjë, ti kaloje nëpërmjet tyre, ti nuk guxoje të refuzoje, gri në blu, ti dorëzoheshe.

Sytë e zgjatur në rimelin e përzier sipër kapakut të tyre blu në gri, rrinin dhe të jepnin qëndrim. 

Në një moment dukeshe sikur çoheshe nga gjumi i mëngjesit si 70 vjecar që e merr veten pas cdo note, nga solmaxhori në laminor, dhe pa pritur e pa kujtuar si me përtim duke larë fytyrën ti ktheheshe si beb 7 vjecar që dëshiron prapë blu për mëngjes, blu të ëmbël, të dashur, të një njohje që të jep kuptimin e jetës, është pjesë e jotja, sikur ke qenë me to gjithmonë.

 Në një fraksion tastoja shpërthen në gërma vuajtjesh e ti e shikon me dënese për t’i thënë, a mund të vozis me një varkë të vogël me velë në atë kaltërsi detesh? Le të më cojë kudo ku ka errëra të furishme, dallgët të bëhen urraganë e të më përplasin në cdo hapësirë kafe të tokës së pabanuar, po mos më lër kështu!

Aty për aty kishte gjithë magjinë e një femre dhe gjithë mangësitë e saj, kishte perfeksionin dhe dëshirën, trishtimin, butësinë, lëngimin dhe dashur pa dashur shikoje në kthjelltësi një lloj pulëbardhe që të afrohet për një gjykim të zgjatur njohjeje. 

Një lëng që i shtonte butësinë vinte brenda tyre sa andej këtej po nuk derdhej. Ai derdhej kur tërmeti të shkundte dhe të thoshte, -Hej mik, a më njeh, a do të jesh mik apo armik.

Njësoj ishe me të, po të ishe armik, do e adhuroje në xhelozi dhe frikë, në urrejtje po ama do e adhuroje, po të ishe mik do e adhuroje në frikë se mos e humbje, në dëshirë dhe ndjenja për të mos u larguar, në të dyja anët duhet ta adhuroje.

 E adhuroje me frikë, po adhurimi është më i fortë se frika. Frika është gjithmonë, adhurimi një herë vjen dhe i mposht të gjitha frikërat, gjithmonë.

Nuk kishte rëndësi floku, hunda, buza, mjekra, makar edhe vëthët që të verbonin, më shumë se të gjitha, bashkë me lëkurën e pastërt kishin rëndësi aty ato sy që dolën serbes e pakujtuar afër për afër hundës së njëri tjetrit. 

Ashensori për fat të mirë kishte vetëm 4 njerëz, dhe për fatin akoma më të mirë a të keq ishe përballë me një lloj sysh që të mposhtnin nga maja e thoit te maja e flokut.

Ato mund t’i lexoje dhe të të lexonin, ishte si një biblotekë ku ti ndiheshe krenar që ishe i anëtarësuar në një kohë kur libri bënte revolucion.

Blu në gri, jeshilë në të kaftë, ato të fshikullonin trurin dhe të thoshin, -Hej mik, sa i vogël je të njohësh vetveten.

Dhe ajo iku në punën e saj serbes, paksa buzëqeshur, e ndrojtur dhe elegante, fytyra e saj e vogël nuk përtoi të nxirrte sytë atëherë kur nuk duhej. 

Një mosdëshirë që të lë si idiot në afërsi. Në fund nuk përtoi me trokitjen e takave të këpucëve që kërkonin shkallë të zhdukej. 

Dukej si zilja e dikurshëm e mbarimit të mësimit, ti ndiheshe, hëm i gëzuar që mbaroi, hëm i trishtuar që u mbyll dhe për sot. Po nuk kishte më nesër, iku u zhduk.

Ashensori u mbyll dhe ti ishe një guak që kërkoje katin e shpëtimit tënd. Ishe ti në një moment, dhe pjesa tjetër nuk ishe më ti, ike u ngjite në katin e caktuar, u bëre pluhur, të bënë pluhur, në thellësi blu, me varkë në dorë për shpëtim. 

Ashensori u ngjit po pa efekt, koha nuk u kthye përsëri.

Ishte vec një minutë, një mëngjes.