Buqetë poetike nga Romeo Çollaku

Mbi çati e gjerdhe 

 Nga Romeo Çollaku

Një grimë kundërmimi i jonxhës nga arat erdh' i lagësht, por kot i vishte brym' e ftohtë xhamat në dritare.

Ngjante, mbi çati e gjerdhe, krejt jeta në të ngrysur, shpirt i munduar tymi i zi drejt qiellit tek ngjitej.

U nder pastaj një mugëtirë ndër fusha e kodrina, por i qiririt kot po mpiksej dylli sipër letrash.

Ishte ajo, por edhe s' ishte, visorja që kërkoja; diç mungonte përthellë saj, por si ta dija çfarë?

Nuk mënoi dhe, sakaq, u terratis dritarja, edhe një ëndërr u avit, më joshi për të fjetur.

Në Meshë

Në çastin e epërm të asaj meshe,

diçka t’u kujtua, më duket, dhe qeshe

me një të qeshur si prej priftëreshe.

Ishte qetësi dhe qetësia u prish,

të thashë «Pusho!» dhe ti qeshe sërish.

Qesha dhe unë. Përse? Ku ta dish.

Na pa prifti dhe qeshi, qeshi edhe psalti,

Besimtarët, shenjtorët në ikonat ngjyrëmjalti,

dhe Krishti zu të qeshte në kryqin prej smalti

në çastin e epërm të asaj meshe.

Murg nën Bajame

Afshit të drekës, tek po ngjiste

shtegun drejt manastirit

dhe kohë e shkuar, kohë bujare

erëmonin rozmarinat,

bëri të çlodhej një copë herë

nën hijen e një peme,

që, gjersa nuk i shëmbëllente,

s’ish qiparis i zymtë,

dhe ré, në rrugën e përditshme,

s’e kishte vënë më parë.

Ikonën e një shenjtëreshe

sikur të kish kundruall,

a -atë që mote i shmangej-

të vetes gjysmën tjetër,

iu drithërua ajthi krejt

mes ngasjes së dalldisur

gjithë përkushtim t’i puthte lulet,

t’i ledhatonte trungun,

një grusht argjilë të paarrirë:

vegime Shën Antoni.

Porse në mendje porositë

e jetës së përunjur

vringthi u kthyen me vërshimë

dallge mbi bash të thyer,

dhe nxori shpejt nga gjoksi kryqin,

e nderi kundër saj.

Me lutje përzuri dëshirat,

që, si nën gur të ftohtë,

iu mblodhën kutullaç poshtë parzmit,

u strukën, u tulatën.

© Romeo Çollaku