* * *

« ... Mbrëmja ishte si një dorë e ngritur mbi perëndim ; nata binte dhe hëna e re u shfaq, duke lundruar si një anije e argjendtë në një det të zmeraldë. Ai rrinte aty i ulur mbi shtratin e vet të ngushtë, me vështrimin të humbur në thellësi ndërsa zërat e shokëve fashiteshin njëlloj si padashje, të cilët ishin të ndjeshëm ndaj magjisë së muzgut. Jashtë ushtonte dhe vdiste zhurma e botës : tramvajet, taksitë, kalimtarët... 

Ai e braktisi Canal Street, ku pulsimi i tabelave të shndritshme mbushte dhe zbrazte papushim qiellin muzgor ; por ngaqë nuk i shihte, ato nuk ishin të shndritshme, njëlloj si pemët që janë të gjelbra vetëm nëse i vështrojmë. Ëndërruese, drita e pasqyrimeve ndriçonte kalldrëmin e lagur. Trupat e lehtë, të modeluar nga nxitimi i vajzave të reja që derdheshin drejt ushqimit, zbavitjes apo dashurisë, ishin prapa tij , atje tej, larg përballë tij, këmbana e një kishe ngrihej si një lutje madhështore e ngurtësuar në dritën e mbrëmjes. Nesër ! Nesër ! - thoshte zhurma e ritmuar e hapave të tij.

« Ave Maria, deam gratiam… kullë e fildishtë, trëndafil i Libanit… »

© Dea J Klosi, në Shqip

William Faulkner