POEMA XII

Nga Pablo Neruda

Zemrës time kraharori yt i mjafton,

lirisë tënde i mjaftojnë flatrat e mia.

Nga goja ime ka për të prekur qiellin

gjithçka prehet në shpirtin tënd.

Ti je shpresa e çdo dite.

Njom petalet porsi vesa.

Zbraz horizontin me mungesën tënde.

Përherë në ikje si valë deti.

Për ty kam thënë se mes flladesh këndon

porsi pisha e direkë anijesh.

E lartë, e heshtur, njëlloj si ata.

Ligështohesh befas, si rrugëtimet.

Gjithmonë mikpritëse, si udhë të moçme.

Gëlon ti nga jehona e zëra nostalgjikë.

Zgjohem tashmë e zogjtë që preheshin në shpirtin tënd

mërgojnë, matanë arratisen.

 * "20 POEMAS DE AMOR Y UNA CANCIÓN DESESPERADA" & (20 Poema Dashurie dhe një Këngë e Dëshpëruar), viti 1924.

© Elvi Sidheri, në Shqip