Bashkëudhëtarët

Nga Ibrahim Kazimi

Kundërmim

Jo veç

nga coftinat e lakmive mesjetare qelbej sheshi

mbase

nga maniri i xhambazëve të puplave

me ambicie ilegale të shpresave të retarduara

Flijime

ju më thoni

të heq dorë më nga mburrja me flijime

në cep të një rrëfimi tragjik

kuptime tjera gjymtësitë e gjalla të idhujve

gjithçka m`u afrua për haraç shpirtëror

veç në versionin tjetër

rigjeta librin e humbur të jetës origjinalin e pluhurosur

një udhë të legjitimohej kapitull në vete

sa iu dashka njeriut të çalojë

i përgjakur me imazhe të horizonteve të thyera

flijimet që i mveshja me miqëzime të hershme

më thoni të heq dorë nga mburrja

me aq shumë mbanëdalje

të konvertohem në mosflijues...

Bashkëudhëtarët

Në atë singlën e lakuar me variante të censuruara, për një karvan të rënë

në zavallë udhe,

në prrita egërsirash e ndërsymje të papritura cerberre në një orë të

zbarët, në një ekspeditë

mistike me gjurmë të shpluara...isha unë...

I trashëguar me një qeshje pa epidemi hale në sy (pa ma thënë kush se

këtu kjo paguhej

shtrenjtë një ditë), drejt një parashikimi boll të përmbushur, i kalitur me

përkorrje, me një lutje

për të gjithë. Kërcëllima shpirtërash më kishin mëkuar padurim. Unë

me një çerek lutje ia dilja

mbanë.

E, aktin e kafshimit e fillojnë te ushqyesi, si rëndom, zbrapsje duelesh

në blasfemi mbi kurriz

intuite -

Ata të ekuipazhit të brendshëm, veshur me marshe të mia, jashtë

fshehnin autorësinë.

I ngarkuar me aq marrëzi tokësore natën vjellja erë trolli të sëmurë.

Parandjenjën, kah shkoja e merrja me vete talisman.

Fate të sintagmuara udhësh e yçkla nënkrejesh në ca beteja tjera

mbijetese. Një lutje të djegur

dëshmie.

Qenka gabuar hata paraardhësi në përzgjedhjen time të besimit të

bartur.

Kryet të mos e kthejë kurrë më kah darkat e bashkëudhëtarëve?

...tetor `96 / Bern

© Ibrahim Kazimi