* * *

Përkthyer nga Dea J Klosi

...

Shën Augustini pohoi se një natë kishte bërë si vandal me një bandë çunash. Kishin vjedhur dardha. Asgjë e rëndë pra, por që shoqëria njerëzore të frymëzonte për një veprim të keq dhe kjo e shqetësonte. Ishte gjithmonë i rrethuar nga të tjerë. Ishte nëna, e dashura, studentët dhe njerëzit, gjithmonë. Në tavolinën e Kramerit me një bandë që kishte vjedhur shumë më tepër se dardha, nuk ndihesha keqbërës por ndjeja një si lloj eksitimi, edhe pse nuk harroja se i kisha thënë gruas se do të kthehesha herët dhe kjo më shqetësonte ca. Përse ? Sepse s’isha i nxituar të nisesha. Si të tjerët. Edhe vetë Canterbury, burri bjond dhe i thatë që s’tregonte asgjë dhe s’qeshte pothuaj kurrë, ishte ende aty. Po shqetësohesha pra pa ndonjë arsye, thjesht për formë mbase, si në çastin kur matemi të tradhtojmë të dashurën. Si mund ta bëj këtë ? mendoni ju duke e bërë. Pauli dhe Berliner, për ta bërë ngjarjen ende më të ethshme, tymosnin bar. Cigaret ua acaronin vitalitetin, iu ndiznin dritëza të çmendura në sy. Kishim ngrënë shpejt dhe shumë, duke folur pak, duke e përcjellë ushqimin pa fjalë, një shkëmbim ky më i thellë se fjalët. Vetëm Terry s’kishte mbaruar ende. I kishte hyrë një racioni të dytë të ëmbëlsirës me arra pekani, duke e mbllaçitur me kujdes dhe rregullsi, njëlloj si të ishte kapur në dinamikën e pastër të ngrënies intime. Pauli dhe Berliner tymosnin. Pjesa tjetër pinin verë, zinfandelin e mirë të Kramerit. U thanë gjashtë shishe. Kishte ende dy të hapura mbi tavolinë, sende të mrekullueshme me qafë të gjatë e të zezë, e supe të larta e të rrumbullakta. Goca të reja watusi.

Thosha me vete se studentët e mi do të më shihnin nesër me gjuhë të trashë, duke i shqiptuar mezi fjalët. Po të më bënte ndonjëri pyetje, do të mjaftohesha t’i përgjigjesha me ca fjalë ku do të kisha shpresë mos kuptimi iu dilte nga vetja, si një qen i humbur. Aq më bënte se ç’më priste të nesërmen. Kisha dëshirë për aventurë, të njëjtën dëshirë se disa vite më parë kur takohesha me shokët pas shkollës dhe iu thosha : « Hej, shkojmë bëjmë një bilardo. » Shkonim në një bar që kishte ca tavolina bilardoje në qendër të Manhattanit, një teatër i sëmurë burrash dhe ndijimesh të forta. Aspak dritë natyrore. Asnjë zhurmë nga jashtë. Dëgjohej kërcitja e një steke të cilën e lyenim me blu, dhe trekëndëshat që përplaseshin mbi fushën e mermerit, e që rrëshqisnin pastaj mbi shajak. Burrat gjithmonë të mbështetur për muri dhe duke pirë cigare apo tërhequr këmbët zvarrë rreth tavolinave, për të « parë » para se të lajmëronin. U bëra njëri prej tyre, me një stekë që rrëshqiste në rrethin e formuar nga gishti tregues drejt një guri të rrumbullaktë si hëna, me një ngjyrë të bardhë fildishi me pika. Pastaj vinte goditja e matur, një zhurmë e shurdhër, gurët që përplaseshin, që rrokulliseshin secila në një drejtim ndryshe, e duke rënë si të këputura në gropa. Për formën, një orë e varur gjithnjë në mur, por në atë gjysmëhije të pluhurt, s’e kisha idenë ç’ishte koha dhe thjesht përkulesha mbi shajakun e gjelbër e të shndritshëm. Po të humbisja një lojë, një vidë e nxehtë përvëluese fillonte të më shtrëngohej në gjoks, ndjeja një nevojë të egër të bëja edhe një lojë, e ta rifitoja kështu vendin tim mes burrave, në çfarëdo orë të ditës.

Më pas, nëna më thoshte : « Je duke luajtur me jetën tënde », duke ma kujtuar atë gjënë tjetër të madhe që më duhet ta bëja. Në atë çast, mendohesha turbull se ç’ishte për t’u bërë – leksionet për t’u përgatitur, librat për t’u lexuar. Rubineti i kuzhinës kishte nevojë për një rondele të re. Muret e shtëpisë ishin plasaritur. Gardhi përpara ishte tepër i lartë, tepër i dendur, gjethet e tij rriteshin me miliona në të gjitha drejtimet, gjallëria e tyre kërcënonte vlerat e ndërtesës. Do të kthehesha herët në shtëpi, do të ndërroja rondelen, mbyllja të çarat, qethja gardhin, dhe si pronar i mirë, do t’i shpallja luftë njëherë e mirë rrëmujës. Por tani për tani, isha në tavolinë me Kramerin, me shokët e mi.

...

© Leonard Michaels

© Dea J Klosi, në Shqip