Kjo Pranverë!

Nga Frederik Rreshpja

Eja me mua në kopësht.
Tani që dimri iku dhe tërë dëborërat kanë rënë,
nga drurët zbresin ca statuja ajri
dhe celin sytë e luleve që flenë.

Por tani që nëna nuk është,
hapen dyert e hijeve e dalin perënditë ilire,
me turitë e prera nga mjegullat e lashta...
E trëndafilat janë mbyllur në pikëllimin e vet.

Eja të dalim në kopësht,
por nëna nuk është më!

Shiu i fundit

Trak-truk. Shi i verbër si at i poetëve
Duke kërkuar kështjellat.
Mijëra dashuri rendin nën qiellin e ultë,
Takohen dhe ndahen si vetëtimat.
Te dritarja çeli si dhembje trëndafili.

O Zot, sa lule të humbura!
Një këtu, një aty, trëndafilat e vdekur.

Pikë-pikë bien shpirtrat dimërorë
Nëpër muzgun e ngjyer me ajër.

Dikur djalë i ri dhe i lumtur, e pata kuptuar
Që tërë shirat e botës binin për mua.

Por tani, pas kaq vitesh, sigurisht
Nuk ka kuptim që bie shi.