Ardhmëria

Përkthyer nga Urim Nerguti

Vështroj « ardhmërinë ». Jam i ulur në të tashmen dhe vështroj « ardhmërinë ». Përpiqem të shoh përtej por « ardhmëria » është një objekt i errët. Ngrihem dhe i vij asaj anash. Ngadalë. A merr kohë që t’i vish rrotull « ardhmërisë » ?... Dhe tani e shoh « ardhmërinë » nga shpina, unë shoh « airëmhdra ». « airëmhdra » është lehtësisht e errët. Përpiqem, përtej «airëmhdra », të shoh të tashmen. Shoh karriken time bosh. Them me vete, i ngulur përpara « airëmhdra » dhe më larg karrikes sime bosh, që nëse rikthehem përsëri do të shoh ardhmërinë, do të shoh ardhmërinë pa thonjëza. Rikthehem ngadalë dhe shoh : « ardhmëria ». Prapa « ardhmërisë » ka « ardhmëria ». Të mos dorëzohemi shpejt. I vij rrotull ngadalë « ardhmërisë » n°2, rikthehem ngadalë dhe shoh « airëmhdra » n°2. Rikthehem ngadalë dhe shoh « ardhmërinë » n°3. Bëj pak pushim. Pyes veten mbi çështjen e së tashmes. Problemi i karrikes bosh. Pas një hovi prej tetë metrash, kapërcej « ardhmërinë » n°3, pastaj « ardhmërinë » n°4, dhe vazhdoj të vrapoj dhe kapërcej por pa e çarë më kokën për të tashmen apo për karriken bosh. Deri tek « ardhmëria » n°10. Dhe këtu : asgjë prej gjëje. Përveç, rrafsh me tokën, nja pesëmbëdhjetë metra larg : « mbërritja ». E kapërcej, fare ngadalë : « mbërritja ». Shumë zhurmë tek shkallët. (Parardhësit e mi, pasardhësit e mi.) Ato bëjnë një potere të tmerrshme. Jam akoma në të tashmen. Kthehem nën thirrjet dhe nën çka ato hedhin. Shoh perspektivën e « ardhmërive » dhe, krejt ne fund, qetësisht : karrikja ime është bosh.

(Patrick Dubost)

Injoranti

Sa më shumë mplakem, aq më shumë besoj në injorancën,
sa më shumë jetoj, aq më pak zotëroj dhe sundoj.
Gjithçka që kam, kjo është një hapësirë
herë me dëborë e herë e shndritshme, por kurrë e banuar.
Ku është dhuruesi, udhërrëfyesi, rojtari ?
Rri në dhomën time dhe nuk flas
(heshtja hyn si shërbyese për të vënê pak rregull),
dhe pres që një nga një gënjeshtrat të shmangen :
ç'mbetet vallë ? ç'i mbetet këtij plaku
që e pengon aq mirë për të vdekur ? Ç'forcë
e bën atë për të folur akoma mes katër mureve të tija ?
A do të mundesha ta dija këtë, unë i padituri dhe i shqetësuari ?
Por e dëgjoj me të vërtetë atë që flet, dhe fjala e saj
hyn me ditën, ndonëse e paqartë :

"Siç zjarri, dashuria e vendos dritën e saj
vetëm mbi fajin dhe bukurinë e drurëve në hi..."

Philippe Jaccottet (1925)