***

Përkthyer nga Urim Nerguti

...

Mbetem vetëm. Tymos cigaren time. Tato, boksieri homoseksual, hyn brenda. Ai ulet mbi një karrike përpara meje. Një rreze drite ndriçon fytyrën e tij tërë gunga.
- Dëgjoje këtë, më thotë ai. Dëgjoje këtë histori. Historia e një hakmarrësi të tragjedisë së dhimbshme. Tragjedia e melodramës së fundit që nuk ka rrugëdalje. Rastësia fatale e tragjedisë pa fund. Dëgjoje këtë, është historia ime. Historia e së pakryerës që e besonte veten të kryer. Dhe fundi tragjik i vdekjes, që është jeta. Ç’mendon ti mbi këtë ?
- Më duket mirë, them unë.
- Më ka ardhur në majë të hundës ! thotë ai. Dhe del përjashta.
Më zë gjumi.
Pashë ëndërr Fidel Kastron. Ai ishte strehuar në një shtëpi të bardhë. Kurse unë, unë gjuaja me top mbi shtëpi. Fideli ishte në mbathje të gjata dhe kanotiere. Atij i mungonin disa dhëmbë. Më shante nga dritarja. Më thoshte : « I poshtër ! Ti nuk do të më shkulësh që këndej ! » Isha i dëshpëruar. Shtëpia ishte tashmë e rrënuar por Fideli, gjithmonë brenda, zhvendosej me një shkathtësi maceje të egër. « Ti nuk do të më bësh të lëviz që këndej ! thërriste ai, pa zë. Jam i patundshëm ! » Kjo ishte qoshja e fundit e Fidelit. Më kot mundohesha tërë kohën e ëndrrës sime për ta bombarduar me predha, nuk kam mundur ta lëviz nga këto rrënoja. Më doli gjumi. Është mëngjes. Shkoj në hale. Pshurr. Pastaj, laj fytyrën me ujë të ftohtë. Dal kështu, duke pikuar, për të ngrënë mëngjes. Ka qumësht të ftohtë, corn-flakes dhe sheqer. Pi qumështin, dhe kaq. Kthehem përpara televizorit dhe e ndez. Ulem edhe një herë tjetër mbi kolltukun e rënë. Predikuesi amerikan që flet për Jezusin shfaqet mbi ekran.
- Ti që je përpara televizorit tënd, thotë predikuesi. Eja në krahët e Zotit !
Gryka më është tharë. Mbyll sytë. Përpiqem të imagjinoj që gjithçka që thotë ai është e vërteta e kulluar.
- Oh, Zot ! them unë. Oh, Zot, më shpëto !
Përgjatë dhjetë apo dymbëdhjetë sekondash rri ashtu, me sytë të mbyllur, duke pritur mrekullinë e shpëtimit. Në këtë moment, Hilda, plaka e vyshkur, më prek supin.
- Keni një cigare ?
Ia jap një.
- Ju keni sy shumë të bukur, më thotë ajo me një zë të butë.
- Falemnderit.
- Asgjë.
Ngrihem. Nuk di ç’të bëj. Të dal në rrugë ? Të mbyllem në dhomën time ? Të ulem nën hajat ? Vendos të dal në rrugë. Në veri ? Në jug ? E ç’rëndësi ka ! Eci deri në Flagler Street, pastaj kthehem majtas, drejtim west, ku banojnë Kubanezët. Eci, eci, eci. Kaloj përpara dhjetëra ushqimoresh, kafenesh, restorantesh, berberhanesh, dyqanesh rrobash, librarish fetare, fabrikash cigare, farmacish, bankash. E tërë kjo është në duart e borgjezëve të vegjël kubanezë të ardhur këtu para pesëmbëdhjetë apo njëzet vjetësh më parë, duke i ikur regjimit komunist. Ndalem para një pasqyre vitrine dhe kreh me gishta flokët e mi kashtë të ngatërruara. Kam përshtypjen atëherë që dikush më bërtet : « Bir kurve. » I inatosur, kthej kokën menjëherë. Mbi trotuar, nuk ka tjetër përveçse një plak i verbër që ecën me një shkop. Eci pak më tej në Flagler Street. Qindarka ime e fundit ikën në një hulm kafe. Shoh një cigare përtokë. E marr dhe e çoj tek buzët. Tre femra që punojnë në një kafene fillojnë të qeshin. Them se më kanë parë të mbledh cigaren, dhe kjo më tërbon. Kam përshtypjen që dëgjoj njërën tek thotë : « Ja ku është ! Çifuti endacak ! » Largohem. Dielli më bie plumb mbi kokë. Bulëza të mëdha djerse rrjedhin si hardhuca nga gjoksi dhe sqetullat e mia. Eci. Eci. Eci. Pa qëllim. Pa kërkuar asgjë. Në drejtim të asgjëkundi. Hyj në një kishë të quajtur Saint-Jean-Bosco. Qetësi, ka ajër të kondicionuar. Vështroj përreth meje. Tre besimtarë luten në këmbë të altarit. Një grua e moshuar ndalet përpara statujës së Jezusit dhe i prek këmbët. Pastaj ajo merr një dollar dhe e rrëshqet në një kuti. Ajo ndez një qiri. Lutet më zë të ulët. Eci në njërën ndarëse rreshtash dhe ulem mbi një stol, në fund të kishës. Marr përmbledhjen time të poetëve romantikë anglezë dhe e hap kuturu. Është një poemë e John Clare, lindur më 1793 dhe vdekur më 1864, në azilin e të çmendurve të Northampton.

Unë jam, por çfarë jam, kush e çan kokën për këtë, kush e di ?
Miqtë e mi më braktisin, fshihen si kujtesa.
Unë jam vetë konsumatori i hidhërimeve të mia që shkojnë dhe vijnë – ushtri pa kujtesë -,
Hije jete që kanë mbetur pa shpirt.

 ...

(GUILLERMO ROSALES)