* * *

Frederik Rreshpja

Si frynin erërat e stinës ashtu mbrëmë,
sikur pranvera jepte koncert me tre violinistët
e muajve të saj,
në sheshet e rrugëve dhe periferitë.

Si endeshin të dashurit nën ombrellat gazmore,
dy nga dy.
Dhe shpërndaheshin mes blerimit nën ritmin
e shiut.

Të gjitha këto ndodhën mbrëmë,
kur të prisja ndanë një Bar-i
dhe emrin ta gdhendja në avujt e xhamit.

Qiej mermeri

Qiej mermeri
pa peshë,
dallëndyshe kundër rrymës
pa mbërritje.

Pleq ripërtypës kujtimesh
pa tym,
aerobi pemësh bri rrugëve
pa erë.

E bardha bëhet e kaltër,
e zeza mbetet pa bojë.
Zaret janë hedhur,
jeta është lojë.

Pikat e shiut, lotë virgjëreshe,
prishen në shtratin e lumit,
avullojnë të mistershme,
si britma pa dënesë.

E bardha ngjyhet me të kuqe,
e zeza ndërron bojë.
Në kurthin e ditës,
jeta është lojë.