* * *

Përkthyer nga Urim Nerguti

Ka qytete në të cilët nuk kthehemi kurrë.
Dielli përplaset pas dritaresh siç pas një pasqyre të lëmuar.
E kështu që nuk hyjmë dot, as për arin e botës.
Atje tej rrjedh gjithmonë një lumë nën gjashtë ura.
Atje tej ka vende ku goja ngjitej pas një goje tjetër dhe pupla pas gjetheve.
Atje tej, harqe, kolona, përbindsha bronzi bëjnë të dridhet vështrimi ;
Atje tej, duke iu afruar tramvajit, turma flet gjuhën e atij që ka ikur.

Pjese nga gjyqi ne BRSS :
 

Gjykatësi : Profesioni juaj ?

Brodsky : Jam poet.

Gjykatësi : Po kush ju njeh si poet, kush ju ka futur në rradhët e poetëve ?

Brodsky : Askush. E kush më ka futur në rradhët e njerëzimit ?

Gjykatësi : A keni studiuar për të qenë poet ?

Brodsky : Kjo nuk mësohet në asnjë shkollë. Kjo është, kjo vjen nga Zoti.

* * *

Vetëm hiri e di çka do të thotë të digjesh deri në fund.
Por do ta them megjithatë, pas një hedhje vështrimi miop përpara :
era nuk rrëmben gjithçka, dhe fshesa
që i bie gjerë në kurt nuk mbledh gjithçka.
Ne do të mbesim, bisht cigare e rrudhur, pështymë, në hije
nën një strehë, ku asnjë rreze nuk depërton,
dhe, ngushtësisht të kapërthyer në baltë, duke numëruar ditët,
ne do të bëhemi pleh, grumbull, shtresë kulturore.
…
 

(Joseph Brodsky)