* * *

Përkthyer nga Urim Nerguti

Atë ditë, në të dalë të mëngjesit, koha ktheu dhe bora u shndërrua në një ujë të pistë që rridhte nga dritarja e vogël, në një bojë njeriu, me pamje nga kurti. Jashtë, makinat zhvendoseshin me një zhurmë të lagur. Tashmë kishte filluar të errej por errësira depërtonte gjithashtu dhe brenda.
Burri ishte në dhomën e gjumit, duke ngjeshur plaçkat e veta në një valixhe. Gruaja hapi derën dhe i bërtiti :
- Jam e kënaqur që po ikën ! Po, e kënaqur, më dëgjon ?
Ai vazhdoi të rrasë plaçkat në valixhe.
- I poshtër ! vazhdoi ajo. Jam e kënaqur që të ikësh. (Ajo u shkreh në lotë.) Nuk guxon më as të më shohësh në sy, hë ?
Befas, mbi shtrat, ajo vuri re foton e foshnjës dhe e kapi përnjëherë.
Burri e vështroi, ajo fshiu sytë dhe e pa ngultazi para se të kthente thembrat për të hyrë në sallon.
- Ma sill këtu çfarë more, tha ai.
- Merru aty me plaçkat e tua dhe mos më çaj kokën, ia lëshoi ajo.
Ai nuk u përgjigj. Mbërtheu rripat e valixhes, veshi pallton dhe hodhi një sy të shpejtë nga dhoma e gjumit para se të fikte dritën. Pastaj u kthye në sallon.
Gruaja qëndronte në hyrje të kuzhinës së vogël, foshnjën në krah.
- Dua fëmijën, tha ai.
- Je çmendur ?
- Jo, dua fëmijën. Do të dërgoj dikë të marrë plaçkat e saj.
- Ti as që do ta prekësh me dorë.
Fëmija kishte filluar të qante dhe ajo hapi pak mbulesën që ia mbështillte kokën.
- Mos qaj, mos qaj, jam këtu, mërmëriti ajo.
Burri iu afrua.
- Për hir të qiellit, na lë rehat ! tha ajo duke u zmbrapsur drejt kuzhinës.
- Dua fëmijën.
- Shporru që këtu !
Ajo u kthye mbrapsht dhe u përpoq ta fshihte fëmijën në një qoshe, prapa stufës.
Por burri e arriti, zgjati krahun përsipër pllakës dhe duart e tij mbërthyen fëmijën.
- Lëshoje ! urdhëroi ai.
- Shporru ! Shporru ! ulëriti ajo.
Foshnja e skuqur flakë po mpakej në lotë. Në përleshje e sipër, prindërit e tij përmbysën një vazo lulesh të varur prapa sobës.
Ai e mbërtheu të shoqen përkundër murit dhe u përpoq t’ia hiqte fëmijën nga duart. Ia kishte ngjitur fëmijës dhe shtynte të shoqen me sa fuqi kishte.
- Lëshoje, përsëriti ai.
- Mos ! u ankua ajo. Po e vret.
- Jo, nuk po e vras.
Asnjë dritë nuk hynte nga dritarja e kuzhinës. Në gjysmëhije, ai u përpoq me njërën dorë të hapte grushtin e mbledhur të së shoqes, dhe me tjetrën kishte mbërthyer supin e foshnjës që ulërinte.
Ajo e ndjeu që fëmija po i largohej.
- Jo, klithi ajo ndërsa gishtat e saj po hapeshin.
Ajo do ta kishte këtë fëmijë. Duhej. Ajo kapi krahun tjetër të fëmjës, ia mbërtheu kyçin dhe e tërhoqi prapa.
Por burri nuk lëshonte. Duke e ndjerë foshnjën t’i rrëshqiste nga duart, ai tërhoqi nga ana e vet, me të gjitha forcat.
Dhe kështu problemi qe zgjidhur.

(Raymond Carver)