* * *

Përkthyer nga Urim Nerguti

Kur rrënqethemi akoma në afrim të tjetrit,
Kur dyshimi ende është pafundësisht yni,
Kur fytyrat të shkojnë dhe të vijnë,
Kur për asgjë kthehemi të zemëruar,
Kur dora djersitet dhe vështrimi humbet,
Kur folja me « ti » është akoma e pasigurtë,
Kur shpërthejmë në lotë për gjëra të kota,
Kjo është që jemi të dashuruar, bija ime.

Nëse ti nuk rrënqethesh,
Nëse ti nuk dyshon më,
Nëse çehrja jote nuk ndryshon kurrë,
Nëse e mirëmbajtur është dora jote
Dhe vështrimi yt i butë,
Nëse flet me « ti » përnjëherë,
Nëse nuk qan më pa u ndalur,
Nëse u nxjerr gjuhën familjes tënde,
Ti do të jesh një burrë, bija ime.

(Michel Deville)

Në thellësinë e qenies sime

Një vështrim hidhet mbi mua
Dhe sheh vetëm fytyrën time të buzëqeshur
gëzimin tim të rremë
Dhe dëgjon vetëm fjalët e mia të ëmbla
Fjalë të kota

Por thellë
Jam keq, më zihet fryma, mbytem
Klithmat e mia të dhimbjes shtohen
Dhe vuaj
Dhe gris skicën e tmerrshme të jetës sime

Bërtas akoma më fort
Por askush nuk më dëgjon
Kam aq frikë
jam kaq pranë vdekjes
Pranë çlirimit nga fajet e mia

Sytë e mi të përlotur
Qenia ime mbijeton vetëm nga dobësia
Jam aq keq, nuk kam asnjë armë
Në thellësinë e qenies sime
Gjithçka është terr dhe mundim...

(Vanessa Gilbert)