* * *

Përkthyer nga Urim Nerguti

Ti pyet përse rri pa thënë asgjë ?
Sepse ja çasti i madh,
ora e syve dhe e buzëqeshjes,
mbrëmja, dhe këtë mbrëmje unë të dua pafundësisht !
Ngjitu pas meje. Kam nevojë për ledhatime.
Ah sikur t’a dije çka kam në shpirt unë sonte,
ambicje, mburrje, dëshirë, ngrohtësi, dhe mirësi !...
Eh jo, ti nuk mund t’a dish !...
Ule pak abazhurin, mundesh ? Do të jemi më mirë.
Eshtë në hije kjo që zemrat flasin,
dhe shohim shumë më mirë sytë
kur shohim më pak gjërat.
Sonte të dua tepër për të të folur për dashuri.
Më shtrëngo mua pas gjoksit tënd !
Do të doja që të jetë rradha ime për të më ledhatuar...
Ule edhe pak abazhurin.
Këtu. Të mos flasim më. Të rrimë urtë.
Dhe të mos lëvizim. Sa mirë
duart e tua të vakëta mbi fytyrën time!...
Por ç’ka akoma ? Çfarë duan prej nesh ?
Ah! Po sjellin kafen !
Eh mirë, vëreni këtu, ja kështu !
Më shpejt !... Dhe mbylleni derën !
Çfarë po thoja pra ?
Ne do marrim këtë kafe... tani ? Si thua ti ?
Ashtu është : ti e do të nxehtë.
Të të shërbej ? Prit ! Më ler mua t’a bëj.
Eshtë e fortë sot. Sheqer ? Vetëm një kokërr ?
Eshtë mjaft ? T’a provoj ?
Këtu ! Ja filxhani yt, dashuria ime...
Por ka shumë terr. Nuk shohim asgjë.
Ngrije edhe pak pra abazhurin.

 Paul Geraldy ("Toi et Moi")
1885