* * *

Përkthyer nga Urim Nerguti

Po vdes, po i nënshtrohem fatit që më kërrus.
Këtij çasti të fundit dëshiron t’i joshësh tmerrin ?
Eja dhe një herë të vësh dorën tënde fajtore
Mbi zemrën time.

Kur ajo të ketë pushuar së djeguri dhe prituri,
Ti nuk do të ndjesh keqardhje të kota ;
Por do të thuash : " Kjo zemër, që për mua qe aq e butë,
Nuk dashuron më. "

Shoh dashurinë që ikën nga shpirti im i plagosur,
Vështroj veprën tënde dhe nuk ndjej më frikë :
Vdekja është në gjirin tim, ndonëse jam e ngrirë
Më pak sesa ti.

Merre këtë zemër, merre të mirën tënde ! Dashnorja që të adhuron
Nuk pati kurrë për të t’a ofruar, mjerisht ! Një tjetër dhuratë ;
Por duke e copëtuar, ti mund të lexosh aty akoma
Faljen tënde.

Marceline DESBORDES-VALMORE (1786-1859)

Krimbi në frutin

Eci përmes hullisë së gjatë që çon tek të vdekurit e heshtur.
Ëndërroj për borën, për kuajt prej zjarri,
për dimrin e fjalëve.
Shoh drurë të djegur, anije që mbyten,
pulëbardha të zëna nga ngrica.
Eci përgjatë lumit prej gjaku dhe lotësh
që përshkon rrënojat shqetësuese.
Ndjej erën e predatorëve, urinën
e hienës, jashtëqitjen e bebeve të vogla.
Shkruaj nisur nga një bërthamë nate.
Shkruaj nisur nga një hendek i mbytur në baltë.
Shkruaj me litar në fyt.
Kurthi tashmë lëviz nën këmbët e mia.
Eci përgjatë mermerit të ftohtë që të jep të dridhura
dhe këndoj një këngë të vjetër dhe të çuditshme,
që thotë që sot dhe përgjithmonë
krimbi është në frutin.

André Laude (1936-1995)