Baraka e kopshtit të mollëve

Fluranc Ilia

Në mëgjesin e ditës së sotme nuk e di përse në mëndje më ishin ngulitur vargje nga blloku intim i një poeti të ri të panjohur. Në to me fjalë fare të thjeshta poeti thoshte: Për dashurinë që lind ëngjëjt / Me krahët e bardhë pupëlor / Për ëngjëjt që zbresin mbi ëndrrat / E këtij realiteti të vështirë tokësor.
E meqënëse flitej për ëngjëjt, dhe besimi fetar kishte qenë për shumë kohë i ndaluar tek ne, e kisha mbajtur gjithmon përbrenda vetes këtë poezi si diçka të vyer. Ndënë dritën e parë të mëngjesit i kisha kaluar nëpërmendje në shtrat, gjysëmfjetur e gjysëmsyzgjuar, të katër vargjet në fjalë. U ngrita. Pas kaq ditësh punë intensive përmes skicash të panumërta dhe përllogaritjesh marramendëse së fundi i'a kisha dalë mbanë me sukses. Eprorët e mi ishin të kënaqur nga puna ime si projektues në zyrat e urbanistikës së qytetit ku punoj si arkitekt. Kam emër dhe mbiemër fare të thjeshtë. Quhem Arben Pëllumbi. Shkurt Ben. Ose "Beni arkitekti" si më thërret edhe shoqëria. Të gjithë më njohin dhe më respektojnë. Për më tepër nga pozita ime. Vargjet, si dhe prezantimin tim, po ju'a rrëfej ndërsa në tiganin e vendosur mbi pllakën elektrike po fërgoj vezët e mëngjesit. Natyrë e qetë dhe aromë gjalpi të skuqur. Me brek dhe këmbët e zbathura të futura në pantofla.
- Mos kujtoni se kam kohë të ha mëngjes për çdo ditë?
- Jooo.
Gjatë javës ngrihem shpejt për në punë dhe nuk kam kohë për asgjë. As për të menduar. Të dielave ndiej një kënaqësi të brendëshme ndërsa gjumi shqitet vonë nga qepallat e syve dhe mundësohem të përgatis vetë mëngjesin. Për më tepër më shijon shija e bukës së thekur teksa filloj me koren e saj të ngjyej të verdhën e vezës direkt nga tigani ku është fërguar. Hëngra me oreks. Ndërsa dëgjoja emisionet e së dielës në kanalin e parë të RadioTiranës. Kjo atmosferë më pëlqen. Mbarova së ngrëni, u rrojta me fytyrën e gozhduar një copë herë mbi pasqyrën e banjos, më tej në pllakën elektrike vendosa xhezven e kafesë, aroma e së cilës, më hap sytë.
Krevatin e lashë rrëmuje. Tavolinën e bukës po ashtu . E gjith dhoma notonte në një rrëmuj të pandreqshme. Kjo për të vetmen arsye se nuk më pëlqen të vë dorë për të prekur asgjë të dielave , dua t'a kem tërësisht timen ditën e pushimit. Jam i lodhur nga kjo vetmi, që e ka shndërruar çdo objekt të shtëpis në një pozicion të parregullt në raport me gjithshka. Miqt e mi kanë të drejtë kur më thonë se në jetën që bëj më mungon "arkitektura e shpirtit".
Po qesh me fjalët e tyre që më vinë nëpërmëndje sepse m'i thonë faktikisht nga që jam projektuesi më i mirë që ka qyteti. Qytet të cilin sot e shihja përmes dritares së guzhinës të lagur nën shi, ndërsa rufisja kafenë e mengjesit nën tymin e cigares. Qielli kishte pësuar një çarje të lehtë nga perëndimi. E kaltra qiellore përzihej brutalisht me penelata të rrëndarreshngjyrëgri. Kishte rrënë shi gjatë natës së shkuar dhe rrugët ishin të lagura tek-tuk me ndonjë kalimtar të nxituar nga një shi i dytë që mund t'ja fillonte nga çasti në çast.
Jo rrallëherë kam qënë i ndodhur përballë faktit se ç'duhej të bëja gjatë ditës sime të pushimit? Sepse bëhet fjalë për një qytet të vogël në jetën e të cilit nuk të ngelet gjë e madhe për të bërë veçse të tymosësh cigare të panumërta. Kjo mikroklimë e lagësht më ishte e domosdoshme për të lagështuar pak ajrin e mushkrive të mia të burgosura për ditë me radhë në mes letrash projektimi.
Për të thyer pikën e ngujimit më lindi ideja të bëja një shëtitje përjashta me biçikletë. U vesha dhe dola. Pedaloja në rrugët perëndimore të qytetit i cili vazhdonte ende të qëndronte gjysëm i përgjumur. Ndihesha i gëzuar. Ajri i lagësht, i mrekullushëm. Brenda trupit një zjarr i brendshëm ndizej me forcë. Ndieja erën vjeshtore të liqenit teksa lëkundte mëngët e pulovrës time të leshtë.Mendimet më kishin kaptuar të gjithin njësoj si ekrani i madh i të vetmes kinema të qytetit, ku shihja në retrospektiv një pjesë të mirë të ditëve të mia. Dorën e rrudhur të tim gjyshi, teksa më lëmonte flokët, duke më thënë: njerëzit kur e duan shumë njëri-tjetrin janë njësoj si ëngjëjt biri im. Nuk ka forcë që t'i ndajë as në qiell dhe as në tokë. Edhe toka, dhe qielli, bëhen një kur dy njerës duhen. Nuk e di përse m'i përsëriste kaq shpesh këto fjalë. Ndoshta nga fakti që mund të kishte përjetuar edhe vetë, një dashuri të kësaj natyre. Në ekranin e fëmijëris time shfaqej një histori e çuditëshme. I ngazëllyer nga imazhi i ëngjëjve ose më saktë nga dëshira për t'i parë në realitet, në moshën gjashtëvjeçare, detyrova të hidhej nga kati i parë i ballkonit të apartamentit tonë, Neritanin, shokun tim të femijërisë, që e doja aq shumë, sa që besoja me të vërtetë që ai ishte një ëngjëll. Pasojat ishin katastrofale. I bindur nga fjalët e mia, duke u hedhur prej andej, ai theu njëkohësisht këmbën dhe dorën e majtë. Unë hëngra një dru të mirë që nuk kam për ta harruar gjithë jetën nga im atë, të shoqeruar me thirrjet: "fëmijë mizerje" , "shejtankalama" , "idiot" dhe "nuk bëhesh njeri ti", të cilat më bënë tërësisht të hiqja dorë nga ideja për t'u përpjekur të shoh në realitet ëngjëjt. Shumë pikpyetje në atë kohë në mëndjen time gjashtëvjeçare rrëzonin imazhin e ideve të mëparshme. Në ç'farë tim gjysh më kishte thënë për njerëzit apo ëngjëjt, nuk ishte e vërtetë, sepse po të ishte ashtu shoku im nuk do të ishte përplasur si kungull nën dhimbjen e kockave të tij të thyera, por do të fluturonte! Më vinte për të qeshur kur e kujtoja atë skenë. Dridhje të lehta më përshkojne trupin nën thirrjet: "nuk bëhesh njeri ti, idiot, shejtankalama, fëmij mizerje, mizerjeeee... Të qarat e Neritanit. Sirena e ambulancës. Komshijtë që më shihnin me përçmim. Të gjitha njëkohësisht më prunë me këmbë në tokë.
Që prej asaj kohe të tjerët më thërrisnin "filozof" dhe frika e dyshimit i ndante prej meje. Ndërkohë që në shkollë isha me nota të shkëlqyera. Fillova të isha edhe më i mbyllur pa rreshtur asnjëher së menduari se kjo tokë dhe këta njerës meritonin me tepër se ky rrisk jete që u kishte rrëne për të jetuar.
Pedalueshëm, i tërhequr prej kujtimeve, muskujt, mishin, trupin, i pashë jashtë qytetit, drejt një rruge që gjarpëronte përmes kopshtesh të panumërta me mollë të pjekura. Në këtë stinë të vitit aroma e tyre të shtynte përherë e më pafundsisht të futeshe përmes, pa e kuptuar se ku qëndronte mrekullia e ndjesisë. Liqeni herë shfaqej herë fshihej përmes drurëve. Vetëm pasi ndodhesha shumë afër parcelave e kuptova se gjithshka më ishte mëse e njohur aty.
- Sa hutaq që jam, thashë me vete, ky është kopshti im i mollëve, ku vite më parë takohesha me Fatbardhën, mikeshën time të viteve të gjimnazit, dashurinë time të parë.
Instiktivisht si në një ëndër të cilën e ke lënë përgjysëm dhe do ta shohësh gjer në fund, me një forcë të padukshme, kisha pedaluar jashtë qytetit ku rigjeja prej një ndarje kaq të gjatë rrugicat e kopështit të mollëve ku gjendej baraka... Baraka e kopshtit të mollëve kishte qënë dikur parajsa ime tokësore. Gjithshka ishte e ngritur pa kujdes. E vogël si një shtëpizë përrallash, me mure të rrënuara. Me krahun e djathtë të shkatërruar nga shirat dhe erërat që vinin nga liqeni, vazhdonte të ishte aty njësoj si atëherë.
- Ajo po më pret, i thash vetes, Po, po më pret. Njësoj si atëher.
Kjo më kishte dalë plotsisht nga mëndja për shkak të gjith atyre ditëve të lodhëshme. Isha i justifikuar për vonesën. Ajo kishte një shpirt të shkëlqyer për të falur. Nuk mbante asnjëher mëri dhe ishte nga të pakët njerës që dinë të falin. Veçse kishte kaluar shumë kohë, shumë kohë që më priste e ngujuar aty.
Përballë barakës së kopshtit të mollëve, retrospektiva, ekrani gjigand i kinemasë, u shpalos.
Fatbardha kishte qënë shpëtimtarja ime, ëngjëlli im. Gjunjmëgjunj, në një bangë. Teksa më prekte, ndieja se si për së brendshmi pantallonave të mia një flakë e pashmangshme digjte trupin dhe mendjen. Isha i gjithi "i rrënë brenda" me të. Mendoja vetëm për të gjersa një ditë gjithshka e përfshiu zjarri ku nëpërmjet Neritanit, i cili kishte filluar punë si rrojtar aty, mundëm të realizonim disa takime të fshehta. Aty. Larg syrit të qytetit. Qetësi. Detaj i atij mëngjesi të parë kur braktisëm orën e matematikës. Rrezet e diellit tetoras që përndriste vendin. Vello e bardhë. Në këmbë. Në periferi të qytetit. Nën aromën e mollëve. Flokët e saj të prerë shkurt. Tipare të rigjetura si të mos ekzistonin më parë. Sytë. E kaltra qiellore. Mollëzat e faqkave të ngjyrosura në ëmbëlngjyrëkuqeremtë frutore... Baraka. Baraka jonë që u shndërrua në një strehë gjithmon e më të dashur. Mësuam të kafshonim ndijueshëm për të parën herë, shijen e frutit të ndakuar. Me orë të tëra qëndronim të shtrirë mbi kashtën e butë duke biseduar dhe vështruar trarët e hapët të tavanit prej nga ku mund të shihje një pjesë të qiellit duke ndijuar me poret e lekurës brishtësin e trupave të zhveshur gjashtëmbëdhjetvjeçar. Ndjesia e natyrshme stinore për të jetuar me gjithë forcë, ndërthurej me aromën e mollëve. Kur dilnim prej andej Neritani na jepte me vete një kokër të madhe të cilën e ndanim përgjysëm rrugës së kthimit. Gjashtëmbëdhjet vjet gjer atëher dhe këtu çdo gjë kishte ngelur po e njëjtë. Veçse unë në moshën e Krishtit, në të gjitha këto vite një ves më kishte ngelur që prej asaj kohe dhe që nuk mundem dot ta shkëpus prej vetes: duhani. Tymi i tij që dilte nga brenda gjoksit drejt qiellit për të përafruar sadopak imazhin qiellor me atë të kësaj toke që prodhonte mollë kaq të ëmbla. Mollë të cilat në të gjitha këto vite më ishin shndërruar në fruta që i kafshoja gjithmonë e më tepër me ndjenjën e një pasioni të njëtrajtëshëm po aq sa dëshira për të jetuar. Gjithshka përpara meje, jo më si një ekran imagjinar kinemaje por si një realitet i mirfilltë.
- Fatbardha... Bardha... ku je moj çupë...?
Asnjë përgjigje. Shtyva fortë portën dhe u gjenda brenda saj. Asgjë s'kishte ndryshuar përveç një rrote të madhe qerreje të përbaltur. Koshat mollëve në cepin e majtë. Kashta. Trarët e tavanit. Aroma e trupit të saj të ngrohtë.
- Bardha ku je shpirt?
Nuk pata kohë të kërkoja sepse një NDAL! i fuqishëm më bëri të hidhem përpjetë.
- Ndal! - dëgjova një zë burri i cili më smbrapsi tej. Përballë: një njeri me kasketë të strukur mbi sy, mjekër të ashpër, i veshur me një mushama të gjatë të zezë. Ndër duar një çifte dy grykat horizontale të së cilës drejtuar drejt meje. Do të besoja me të vërtetë se ai ishte nje murg. Vetëm pasi u afrua më afër munda ta njoh, ose më sakt ishte ai që më njohu i pari duke ulur armën. Më shtërrngoi dorën duke u përqafuar si vëllezër dhe filloi të më qortonte se pse s'kisha ardhur më këndej për ta takuar. Besoj e merrni me mënd se po ju flas për shokun tim të fëmijërisë , Neritanin.
Fillova të justifikohem se nuk kisha kohë, se isha "i mbytur" në punë. Studimet e mia të larta kishin zgjatur për katër vjet në kryeqytet. Më tej specializimi im në Gjermani. Puna intensive. Zyra. Kariera ime brilante si arkitekt projektues. Të gjitha këto nuk ja thash atij, por i kalova në mëndjen time në të qindat e sekondës ndërsa papritur e pyeta:
- Vëllaçko, mos e pe gjë Fatbardhën këtu rreth e qark? Kishim lënë takim sot dhe më kishte dalë fare nga mëndja.
Tjetri nuk mundi ta fshihte dot habinë dhe në sytë e tij një flirt dyshimi filloi të rrëshqasë ngadal drejt meje.
- Përse më sheh kështu? - e pyeta kureshtar
- Po të pyes thjesht se ku është ajo dhe sa kohë ka që më pret... Nuk ka asgjë për t'u habitur, pse më sheh kështu?
Neritani u tërhoq një hap pas dhe filloi të më shihte me ngulm drejt e në sy. Po e vështroja edhe unë. Se ç'kishin përbrenda ata sy? E njihja mirë mikun tim. Gjërat që mendonte në moment t'i thoshte drejt, pa kurfarë ndrojtje, me atë mënyrën e vet të sinqertë e të pashkollë që jeta e kishte mësuar të fliste.
- Ben - foli ai me zërin solid.
- Miku im, ç'farë po ngjet me ty? Pse kështu? Bardha ka vite qe nuk jeton më këtu. Ajo i ka thënë njëher e përgjithmonë lamtumirë këtij vendi me ikjen e saj. Ndaj mos e mbaj mendjen të gozhduar te kjo *** histori se nuk të bën mirë për shëndetin. Fshije nga mëndja. Ti nuk mundesh ta kthesh më mbas kohën e ikur. Ke bërë gjer më sot atë ç'ka qënë më e mira që mund të bësh. Për këtë të jesh i sigurt. Po ta them troç se ajo nuk ekziston më. Fshije nga kujtesa. Nuk ekziston. Më kupton? Hiq dorë nga çmenduritë e tua për të bërë njësh qiellin dhe tokën. Nuk mundesh. Je ende i ri. Ke një shkërdhat jetë përpara për të jetuar dhe duhet ta jetosh. Vërtet nganjëher nuk të kuptoj se si mendon dhe vepron?
Nga buzët e tij cifla pështymash me binin në fytyrë prerë dhe i rreptë në çdo fjalë që më drejtonte. Më dukej paradoksale se si kishte marrë kthesë kjo ditë e cila i përngjante një këmbane të largët që njoftonte pragun e një kungimi të ri. Ky ishte një fakt. Një shuplakë që përjetoja çdo herë që ndodhesha në pragun për ta kapërcyer. Ndaj kisha tentuar edhe njëher të vetme. Edhe një të vetme herë, gjatë gjithë këtyre viteve që ajo më kishte munguar aq shumë, të përmbysja realitetin dhe në vend të tij pedalueshë një realitet të ri të ndërtoja, njësoj si projekti i një ndërtese të shumë duartrokitur për të cilën aq shumë më kishin lavdëruar se kishte qenë projekti im më i mirë ndër vite në këtë qytet.
U shkreva në krahët e mikut tim. Ndjeva se si rrihte zemra e tij. Ndjeva nëpërmjet zemrës së tij se si rrihte e imja gjithashtu.
- Po kthehem për në shtëpi. Tashmë e kam të qartë. Të faleminderit... - i fola ndërsa i shtërngova dorën.
- Prit. Qendro edhe pak. - u lut ai duke më zgjatur një cigare.
- Jo, nuk mundem - fola duke refuzuar për të parën herë në jetën time një cigare që më zgjatej nga dikush tjetër
- Më duhet të kthehem në shtëpi. Kam shumë punë të lëna për gjysëm.
Me biçikletën ndër duar u vura në kthim.
- Hej, prit. Prit pak. - dëgjova zërin e tij.
- Vishe mushamanë time sepse rrugës ka për të zënë shiu dhe do të lagesh.
Nuk e kundërshtova. E vesha atë masë të madhe të zezë dhe veten e ndieva mirë nën të, posht shiut që filloi të binte me pika të imta gjithmon e më të dendura mbi tokë. Vetja, nuk e di përse, m'u duk si një murg, një murg që po nisej drejt rrugës së tij të kthimit... Drejt realitetit.
- Mirupafshim ! Do të shihemi së shpejti ! - thërrita i hypur mbi biçikletë.
- Qofsh me shëndet vëllaçko! - tha ai me dorën që dikur e pat thyer për fajin tim, të ngritur në erë.
Në të dalë të kopshtit pedaloja mbi rrugën e asfaltuar. Ndjeva në xhep një mollë e madhe gjysmën e së cilës fillova ta përtyp i vetëm me mallin e një melodie të këputur njësoj si kënga e liqenit i cili nën ritmin e valëve vazhdonte të këndonte po të njëjtën këngë për kaq e kaq vjet. Një rritëm kokëfort. Melodi e zbrazët. E cila nuk rreshtej pa pyetur
- Ku je ti? Ku je ti?
Brenda sonoritetit të vet melodia rrëzohej mbi tokë në çastin e parë të puthjes me realitetin, duke u përpëlitur si diçka e pa fuqishme, tejet delikate. Si kënga e brishtë shumëvjeçare e valëve të liqenit drejt bregut. Si këto pikla shiu mbi asfalt. Që të gjitha të marra së bashku nuk munden kursesi të arrijnë fluturimin e imagjinatës tonë drejt atyre dëshirave të pa realizuara e të padukshme, që sa më tepër t'u afrohesh në realitet, aq më të largëta e të pakapshme bëhen për sytë tanë.