* * *

Përkthyer nga Urim Nerguti

Papritur, një sherr i madh shpërthen nën hajat. Tavolinat bien, karriket thyhen, rrethimi prej llamarine dridhet njëlloj sikur një elefant i trembur të fërkohej pas tij. Vrapoj. Është Pepe dhe René, dy debilët, që zihen për një fetë buke me gjalpë kikiriku. Një duel prehistorik. Luftimi i një dinosauri kundër një mamuthi. Krahët e Pepes, të stërgjatë dhe të ngathët si tentakula tetëkëmbëshi, godasin kuturu trupin e Renésë. Ky i fundit përdor thonjtë e vet, të gjatë sa të një skifteri dhe ia ngul në fytyrë kundërshtarit. Ata zhgërryhen përtokë duke e kapur njëri-tjetrin për fyti dhe nga goja u del shkumë dhe nga hundët gjak. Askush nuk ndërhyn. Pino, i heshturi, vazhdon të shohë horizontin pa ia ndarë sytë. Hilda, plaka e harruar, kërkon bishta cigaresh përtokë. Reyes, qorri, pi ngadalë një gotë ujë, duke shijuar çdo gllënjkë sikur të ishte një kokteil. Louie, Amerikani, shfleton një revistë të dëshmitarëve të Jehovait ku bëhet fjalë për parajsën që do të vijë në orën e vet. Arsenio, nga kuzhina, vështron përleshjen dhe tymos, qetë-qetë. Rikthehem në vendin tim. Hap përmbledhjen time të poetëve anglezë. Është një poemë e Lord Byron :

Jeta ime është një gjethnajë e zverdhur
Ku nuk ekzistojnë më frytet e dashurisë.
Vetëm dhimbja, ky krimb që ju gërryen,
Mbetet përkrah meje.

Nuk lexoj më. Mbështes kokën në shpinën e kolltukut dhe mbyll sytë.

Nga ora dhjetë e mëngjesit, Z. Curbelo mbërrin në makinën e tij të vogël gri. Ishte euforik. Caridad, mulatja, ajo që u shërben për të ngrënë të çmendurve, do që të bjerë në sy dhe e përgëzon : sot ai duket si më i ri dhe në formë të shkëlqyer.
- Ngaqë kam korrur një vend të katërt, thotë Z. Curbelo. Dhe na shpjegon : Eshtë në peshkim nënujor. Kam kapur dy qenër deti nga njëzet kilogramë secili.
- Oh ! thotë duke buzëqeshur mulatja Caridad.
Z. Curbelo hyn në boarding home. Përnjëherë, të gjithë të çmendurit hidhen mbi të për t’i kërkuar cigare. Z. Curbelo merr një paketë Pall Mall dhe u shpërndan cigare të çmendurve, pa ua hedhur sytë. Lëvizjet e tij të shpejta tregojnë të njëjtin padurim, të njëjtin acarim siç Arsenio kur shpërndan qumështin çdo mëngjes. Të çmendurit pijnë cigaren e tyre të parë të ditës. Z. Curbelo blen një paketë cigare përditë dhe ua shpërndan të gjithëve me të mbërritur. Nga mirësia ? Aspak. Sipas një qarkore qeveritare amerikane, Z. Curbelo duhet tu japë të çmendurve, për çdo muaj, tridhjetë e tetë pesos për cigaret e tyre dhe shpenzime të tjera. Por ai është i mençur. Në vend të kësaj, ai blen përditë një paketë cigare për të gjithë, medemek për të shmangur që të çmendurit të kapin pikën e skajshme të dëshpërimit. Kështu, Z. Curbelo u vjedh të çmendurve më shumë se shtatëqind pesos në muaj. Por të çmendurit e kanë të kotë ta dinë këtë, ato janë të paaftë për të kërkuar paratë e tyre. Rruga është e vështirë… Afrohem pranë tij :
- Zoti Curbelo.
- Nuk mund të merrem me ty për momentin, thotë ai duke hapur sirtarin e ilaçeve.
- Më kanë vjedhur televizorin, them unë.
Ai nuk ma vë veshin. Ai hap një sirtar dhe merr aty dhjetëra shishëza me kokrra që i vë mbi tavolinë. Kërkon të mijat. Melleril, njëqind miligramë. Më jep një kokërr dhe më urdhëron :
- Hape gojën.
E hap. Ai hedh kokrrën brenda.
- Kapërdije, thotë ai.
Arsenio më shikon duke e kapërdirë. Ai buzëqesh. Por kur unë ia ngul sytë, ai e fsheh buzëqeshjen duke çuar një cigare tek goja. E kotë të kërkoj më tej. E di shumë mirë që është Arsenio ai që ma ka vjedhur televizorin. E kuptoj që nuk ia vlen të ankohem tek Curbelo. Nuk do të gjendet kurrë fajtori. Kthehem mbrapsht dhe dal nën hajat. Arrij në momentin që Reyes, qorri i vjetër, nxjerr penisin e tij të vogël e të rrudhur dhe fillon të pshurrë përtokë. Eddy, i çmenduri i dhënë pas politikës ndërkombëtare, ngrihet, lëshohet drejt tij dhe i mëshon një grusht të fortë nën ije.

Fragment nga "ENGJELLI IM" i GUILLERMO ROSALES