Dëshpërim i hidhur

Bujar Plloshtani

Dielli perëndoi,
bashkë me pasditën.

Re të tërbuara,
si shtëllunga heliumi duken në qiell.
 
Gjithçka si meteorë u shua,
nga qiejt e vrenjtur u këputën yjet
                                                 edhe dashuria.
 
Fjala ngriu nën buzë,
edhe mendimi mbeti pezull.
 
Qiejt nga humbja u dëshpëruan,
edhe Zoti përnjëherësh humbi,
                                                s’u ndie më.
 
M’u duk një Vjeshtë e vetmuar,
një vetmi e verbër.       
                                
Një dëshpërim i hidhur!