Në Ohër

Bujar Plloshtani

Në liqenin e qetë era e veriut tërbohet,
sipër nesh një zë i frikshëm ndihet mefshtë.

Dallga të vogla,
përplasen brigjeve të murit të ftohtë.

Në k'të Janar pa borë,
një shtresë e ftohtë mbi liqen ka zënë.

Hëna lakuriqe sikur fshihet,
ndërmjet reve plumb të zeza.

Erë e veriut fryn,
mbi fytyrat e çjerrur,
                                mbi shpirtrat e dëshpëruar,
                                mbi trupin e zhveshur të hënës.

Hëna mërdhihet,
trishtimi i saj buzagaz tek ne hidhet.

Trishtim i ri, i njomë,
krejt i gjorë tek ne ka mbirë.

Liqeni,
tek buçet fillim brigjeve në mur.

Mërzinë e vjetër, edhe më na ndez,
e shpirti ynë gjithë vrer.

Natë melankolike,
kundrejt këtij fati të mpirë.

Të revoltuar,
                    hidhëruar,
                                      dëshpëruar.

Veç një varkë pa vela,
përkundet e vetmuar në këtë liqen.

Kjo varkë e shkretuar,
atje në skaj duke u përkundur vështron
                                 qytetin ëndërronjës të Ohrit.

Prej larg, nga teatri antik,
liqeni me pamje antike Ohrin shfaq.

Bukuria e tij tek shpon të ftohtin e zi,
nata brenda natës trishtimin e nxit përmbi ne.

Ajër i rëndë, dallgë e orëve të vona,
tek buçet fillim brigjeve në mur.

Një dallgë godet fuqishëm bregun,
është trishtim i ri që poetët thërret.

Ohri në këtë Janar,
me shpirtin e trishtë po na ngushëllon!