* * *

Përkthyer nga Urim Nerguti

Nganjëherë, nuk kam shumë frikë nga ferri. Por nganjëherë po. Dhe herë të tjera, kjo më pëlqen, më pëlqen t’i fus frikën vetes me këtë histori se do të shkoj në ferr në një nga këto ditë, sepse e kam kokën shkëmb dhe më pëlqen ta përplas përkundër gjithçkaje që më del përpara. Por Felipa vjen dhe m’i dëbon frikat. Ajo më bën me duar nga ato ledhatimet që di t’i bëjë dhe ma heq këtë frikë se mos vdes. Përgjatë një kohe të shkurtër, arrij madje të mos e mendoj… Kur ka dëshirë të jetë me mua, Felipa thotë se ajo do t’ia tregojë të gjitha mëkatet e mia Perëndisë. Se ajo do të shkojë së shpejti në qiell dhe se do të flasë me Të për T’i kërkuar që të ma falë tërë këtë ligësi që më mbush nga koka tek këmbët. Ajo do T’i thotë të më falë, që të mos bëhem më vrer. Kjo është arsyeja që ajo rrëfehet për çdo ditë. Jo ngaqë është e keqe, por ngaqë unë jam plot me djaj, nga brenda, dhe se, për të m’i nxjerrë këta djaj nga trupi, duhet që ajo të rrëfehet për mua. Për çdo ditë. Për çdo pasdite të çdo dite. Sa kohë që do të jetojë, ajo do të ma bëjë këtë nder. Kështu thotë Felipa. Kjo është arsyeja që e dua shumë… Sepse fundja nuk është gjë e paktë kjo që ta kesh kokën e fortë kështu. E përplasim me orë të tëra nëpër shtylla dhe koka nuk ka asgjë, duron gjithçka pa u çarë. Dhe e përplasim përtokë, në fillim ngadalë dhe pastaj më fort, dhe ajo bën si një tupan. Si tupani që shoqëron klarinetën, kur klarineta luan për Festën e Zotit. Atëherë kur jemi në kishë, të lidhur pas ndrikullës, dhe kur dëgjojmë përjashtë bumbababumin e tupanit… Ndrikulla thotë se nëse në dhomën time ka qimka dhe miza buke dhe akrepa, kjo është ngaqë do të shkoj në ferr nëse vazhdoj ta përplas kokën përtokë. Por unë, gjithçka që dua, është të dëgjoj tupanin. Dhe ajo do të duhej ta dinte këtë. Ta dëgjoj tupanin njëlloj siç kur jemi në kishë dhe që do të donim të dalim shpejt për të parë si bëhet kjo që tupani dëgjohet aq larg dhe deri në fund të kishës, që ky tupan dëgjohet më fort se lutjet e zotëri priftit… « Udha e së mirës është plot me dritë. Udha e së keqes është në terr. » Kështu thotë zotëri prifti… E unë, ngrihem dhe dal nga dhoma ime kur bën ende terr. Sorollatem në rrugë dhe kthehem në dhomë para se të kapem nga drita e ditës. Në rrugë, ndodhin plot gjëra. Ka shumë nga ata që, sapo ju shohin, kapin gurët dhe ju gjuajnë për t’ju plagosur në kokë. Gurë të mëdhenj me majë që bien si shi. Dhe pastaj, duhet arrnuar këmisha dhe pritur me ditë të tëra që të arrnohen çjerrjet e fytyrës apo të gjunjëve. Dhe duhet duruar edhe një herë që t’ju lidhin duart, me qëllim që ato të mos shkojnë menjëherë të kruajnë dregëzën e arrnimit dhe që gjaku të mos fillojë të rrjedhë.

Megjithëse gjaku, edhe ky, ka shije të mirë, por prapë, kuptohet, jo shijen e qumështit të Felipas… Kjo është arsyeja që, për të mos më hedhur gurë, unë rri tërë kohës mbyllur në shtëpi. Sapo më japin të ha, mbyllem në dhomë dhe i vë llozin derës që mëkatet të mos vijnë të më hidhen përsipër kur të shohin se dhoma është në terr. Nuk e ndez as pishtarin që të shoh ku do të më ngjiten mizat e bukës. Atëherë rri i qetë. Shtrihem mbi thasët e mi, dhe kur ndjej një mizë buke që më vrapon nëpër qafë me këmbët e saj të ashpra, i jap një pëllëmbë dhe e shtyp. Por nuk e ndez pishtarin. S’bëhet fjalë që mëkatet të më bien mbi shpinë papritur e pakujtuar ndërsa shëtis copën e pishtarit për të kërkuar mizat e bukës që më rrëshqasin nën mbulesë. Ato bëjnë një zhurmë krisme të thatë kur i shtypim. Nuk e di nëse karkalecat krisin kështu. Por karkalecat, nuk i vras asnjëherë. Felipa thotë se nëse karkalecat bëjnë gjithnjë zhurmë, pa u ndalur, as për të marrë frymë, kjo është që të mos dëgjohen klithmat e shpirtrave që vuajnë në purgator. Ditën kur të mos ketë më karkalecë, bota do të mbushet me klithma shpirtrash të shenjtë dhe të gjithë ne do të vrapojmë, të tmerruar. Dhe pastaj, mua më pëlqen të rri kështu, veshin të zgjatur për të dëgjuar zhurmën e karkalecave. Në dhomën time, ka shumë. Madje, ndoshta ka më shumë karkalecë se miza buke në palat e thasëve mbi të cilët shtrihem. Ka gjithashtu dhe akrepë. Në çdo çast, ata e lënë veten të bien nga tavani dhe duhet pritur pa marrë frymë që t’ju kalojnë përsipër e të shkojnë përtokë. Sepse po lëvizët krahun apo trupi juaj fillon të dridhet, atëherë në çast do të ndjeni djegien e pickimit. Dhe kjo të dhemb shumë. Njëherë, ka qenë njëri që e pickoi Felipan në tule. Ajo ka zënë të qajë dhe t’i kërkojë Shën Virgjëreshës, me ca thirrje të vogla, që të bëjë në të tillë mënyrë që të mos i humbasë prapanica. I kam vënë ca pështymë. Tërë natën, i kam vënë pështymë dhe jam lutur me të, dhe në një çast, kur kam parë se nuk mund ta lehtësoja me ilaçin tim, e kam ndihmuar madje të qajë me sytë e mi, aq sa kam mundur. Sidoqoftë, jam shumë më mirë në dhomën time se në rrugë, ku do të tërhiqja vëmendjen e atyre që iu pëlqen të më qëllojnë.

Këtu, askush nuk vjen të më shqetësojë. Ndrikulla nuk më qorton edhe kur më sheh duke ngrënë luleflutura, apo xinxifet dhe shegat e saj. Ajo e di në ç’pikë jam gjithnjë i uritur. Ajo e di se nuk mund ta pengoj veten të mos kem uri. Se asgjë nga ajo çfarë ha nuk arrin të më mbushë plëncin, edhe pse jam gjithmonë duke kapur lart e poshtë diçka për të ngrënë. Ajo e di se unë e ha qullin e bizeleve që ua jap derrave të majmë dhe misrin që ua jap derrave të dobët. Kështu e ka marrë vesh ajo se unë kam gjithnjë uri, që nga çasti kur zgjohem e deri kur shtrihem. Dhe se do të rri në këtë shtëpi aq kohë sa të kem të ha. Sepse besoj se ditën që do ta ndal të ngrënit, lamtumirë, dhe atëherë, është e sigurtë kjo, do të shkoj drejt e në ferr. Dhe askush nuk do të më nxjerrë që andej, as Felipa, edhe pse ajo është aq e mirë me mua, as hajmalia që ma ka dhuruar ndrikulla dhe që e mbaj në qafë… Dhe ja ku jam tani pranë pusit duke pritur që të dalin bretkosat. Asnjë prej tyre nuk është shfaqur qëkur kam filluar të flas. Po të vonojnë dhe ca për të dalë, mund të më zerë dhe gjumi, dhe atëherë nuk do të ketë asnjë mënyrë për t’i vrarë, dhe ndrikulla do ta ketë të kotë, ajo nuk do ta gjejë gjumin po t’i dëgjojë të këndojnë, dhe kështu do të nxehet keq. Atëherë, ajo do t’i kërkojë njërit prej atyre shenjtorëve që janë rreshtuar në dhomën e saj që të më dërgojë në djall, që të më tërheqin zvarrë drejt e në torturën e përjetshme pa kaluar madje fare nga purgatori, dhe atëherë, nuk do të mundem as të shoh mamin dhe babin, sepse atje janë ata… Më e mira, do të ishte të vazhdoj të flas… Për atë që kam dëshirë më tepër, të shijoj edhe një herë ca gllënjka qumështi të Felipas, këtë qumësht që është i mirë dhe i ëmbël si mjalti që del nga poshtë lulefluturave…

 "MACARIO", JUAN RULFO