* * *

Përkthyer nga Urim Nerguti

Ndjekur nga Vetëvrasja mizore,
Përmes qyteteve të zbehta,
Fatkeqësia endet, na përgjon,
Pranë pragjeve tona të frikësuara.
Atëherë ajo kërkon prenë e vet ;
Rinia, në gjirin e gëzimit,
E dëgjon, psherëtin dhe venitet ;
Siç në kohët ku gjethja bie,
Plaku zbret në varr,
Pa zjarrin që e ushqen.

Ku të shkosh ? Mbi pragun e derës sime
Fatkeqësia, një ditë, është ulur ;
Dhe qysh atëherë e mbaj me vete
Përmes ditëve të mia të zymta.
Në diell dhe në terr,
Ngado krahët e saj funebër
Më mbulojnë si një mantel i zi ;
Me dhimbjet e mia krahët e saj të pangopur
Më shtrëngojnë ; dhe duart e saj të zbehta
Mbajnë thikën mbi zemrën time.

Jetën time ua kam hedhur shijeve,
Qejfit i buzëqesh ;
Dhe të marrët, shokët e mi
Admirojnë lumturinë time.
Vetë unë, naiv në gëzimin tim,
Dehi zemrën time, mbytem
Në dallgët e një mburrje të qeshur ;
Por Fatkeqësia përballë fytyrës sime
Ka kaluar : e qeshura shuhet,
Dhe balli im përsëri në zinë time.

Më kot u kërkoj festave
Shkëlqimet e tyre të para,
Zemrës sime disfatat e vogla
Dhe magjepsjet e turbullta :
Gogoli futet në valle ;
Duke rënë ritmikisht,
Ai lag dheun me lotët e tij,
Dhe nga sytë e mi që mashtrojnë pritjen,
Kalon koka e tij e neveritshme
Midis ballesh të zbukuruar në.

Ai më flet në heshtje,
Dhe netët e mia dëgjojnë zërin e tij ;
Nëpër pemë ai kolovitet
Kur unë kërkoj prehjen e drurëve.
Në rrëzë të veshit ai më psherëtin ;
Sikur të ishte fryma e fundit e një të vdekshmi :
E tmerruar tkurret zemra ime.
Drejt yjeve ngrihet syri im,
Por ai sheh të varet shpata
E fatalitetit të lashtë.

Mbi duart e mia koka ime e përkulur
Beson të gjejë gjumin e pafajshëm.
Por, mjerisht ! ajo më është fshehur,
Lulja e saj në vazon të argjendtë.
Përgjithmonë ajo më është grabitur,
Mungesa e ëmbël e jetës ;
Kjo banjo që freskon ditët ;
Kjo vdekje e shpirtit të cfilitur,
Çdo natë tek të gjithë e shpërndarë,
Gjumi më ka ikur përgjithmonë

Ah ! meqë një zgjim i përjetshëm
Djeg sytë e mi gjithmonë të hapur,
Eja, O Lavdi ! kam thënë unë ; zgjoje
Jetën time të zymtë me gurgullimën e vargjeve.
Bëj që të paktën këmba ime e zhdukshme
Të lerë një gjurmë mbi rërë.
Lavdia ka thën : "Bir i dhimbjes,
"Ku do ti që unë të të çoj ?
"Dridhu ; nëse të pavdekësoj,
"Unë pavdekësoj Fatkeqësinë."

Fatkeqësi ! oh ! çfarë dite e bardhë
Do të fitojë mbi tërbimin tënd ?
Cila dorë e mirë dhe e fortë
Do të të shkulë nga zemra ime,
Dhe në këtë llavë të zjarrtë,
Për mua fisnikërisht e pakujdesshme,
Duke mos nguruar të zhytet,
Do të guxojë të kërkojë në flakë,
Me forcë të kapë aty shpirtin tim,
Dhe ta nxjerrë larg, larg rrezikut ?

(Alfred de Vigny)