* * *

Përkthyer nga Urim Nerguti

Notarja buzëqeshte. Ajo e vështronte. Në këtë orë ? tha ajo. Ai : E pastaj ? Ajo : Pastaj, pastaj. Mendova që ju kishit dëshirë të ngriheni. Ai : E pastaj ? Ajo : Pastaj, pastaj. Kjo nuk do t’ju ndihmojë. Ai : Jo, e dashur, e keni gabim, do të më ndihmojë, dhe madje fort. Tani që nuk jam më. Të themi kështu. Plotësisht në jetë. Alkoli më bën efektin e kundërt. Më pushon marramendjen dhe më kthen, sigurisht në mënyrë artificiale, për njëfarë kohe, forcat që nuk i kam më. Si një drogë, ja, kjo është. Pa folur për faktin që kjo më qetëson angushtinë. Por kjo është e vërtetë për çdo njeri të gjallë. Eshtë e bukur, apo jo, kjo që keni veshur këtu. Ajo psherëtiu, gjithmonë buzëqeshëse : Në këtë rast, tha ajo. Duke mbërthyer gotën që i zgjste Pauli. Merrem unë me të. Po. e di ku gjendet kuzhina. Ishte koha që ajo të merrte gotën. Pauli kishte dhimbje në krahë. Nuk e frenoi veten për të admiruar elegancën e saj ndërsa ajo largohej. Dy këmbë që zhvendoseshin si të një valltare. Dy këmbë të gjata pothuaj të ngjitura me njëra-tjetrën. Dhe me një tundje të lehtë por të shënuar. Që shpërndahej hijshëm përmes shpinës drejt qafës. Duke pritur gotën e tij. Ai u ngrit dhe, pa tepër përpjekje ia arriti të ulet mbi divan. Në cep. Këmbët përjashta. Të ulura përdhe. Ku pasqyrohej drita e diellit. Pauli e sfidoi duke ia ngulitur sytë.

Pastaj, duke u habitur që nuk po i dhembnin sytë, pyeti veten nëse kjo ishte shenjë e mirë. Ose përndryshe çfarë lloj shenje ishte. Notarja e tij u rikthye me gotën. Pauli ishte duke thënë me vete që ai do të dilte me dëshirë të shëtiste. Në një mënyrë apo tjetër. Kështu. Një trill. Falemnderit, tha ai, dhe pastaj, duke filluar të pijë, një gllënjkë të gjatë : Keni ardhur me çfarë ? Me makinë ? Ajo : Sigurisht. Përse ? Ai : Do ta bëja me dëshirë një xhiro. Bën kohë e bukur. Ndjehem më mirë. Dëshironi të më bëni një shëtitje ? Ajo : Me kënaqësi. Ai : Por puna është që. Jam pis. Bie erë. Nuk jam i rruar. Ju bezdis kjo ? Ajo : Aspak. Atëherë, shkojmë. Ajo e ndihmoi të ngrihet nga divani. I ofroi krahun e saj dhe ja të dy të nisur duke iu drejtuar daljes. Pa shikojini. Kur i shoh unë ashtu të dy duke ecur krah për krah. E vështirë të mos mendosh që ata formonin atë çka quhet një çift i bukur. Sidoqoftë është një marrëzi që ta kesh kaluar tërë jetën me një grua dhe të shohësh vetëm tani që jemi bërë për të ecur në krahun e një tjetre. E ka menduar ai këtë vallë ? Ndjerë ? Sigurisht që po.

Por kjo nuk ishte tjetër përveçse kjo dëshirë e vjetër për të jetuar. Jo për të rifilluar. Thjesht vazhduar. Ata lanë gjithçka hapur. Asgjë për tu vjedhur, pretendoi Pauli dhe pastaj. Po, dhe pastaj. Nuk po iknin për vite të tëra. Ajo e ndihmoi të ulet në makinë. Pishat nën erë drithëronin përsipër tyre. Nganjëherë dhe vërshëllenin nën një shkulm ere. Halat e pishës vërshëllejnë kur era është e fortë. Pastaj ndezi motorin, u kthye mbrapsht dhe zbriti udhën. Iu desh të ndalet poshtë për të ulur zinxhirin. E kotë ta vësh prapë, tha Pauli. Shumë mirë, tha ajo. Atëherë ajo u ul në timon, i futi të parin dhe hoqi këmbën nga freksioni. Duke e lëshuar Morganin blu deti mbi rrugën plot diell. Me rreth e përqark drurë të kuqërremtë dhe të gjelbër nën qiellin e një kaltërsie të qumësht. Sapo e kishin braktisur. Telefoni ra në vilë.

Fragment nga "Dashuri e Fundit" (Christian Gailly)