Vjeshtë ...

Nga Bujar Plloshtani

Në diskun e ngurtë të Hënës,
ndihet mërdhihja e natës.

Një pikë e vogël e territ mezi po hyn,
nga dritarja që fytyrën paksa ia mbulon.

Në tavolinën përballë saj,
një hark i drunjtë rri i ngulur në mur;
   Shigjeton fjalën.

Qiriri digjet plot zjarr,
ndrit emocionin e saj që e fsheh nën buzë.

Ata qerpike të hirtë nën ndritjen e qiririt,
vezullojnë hiret e virgjëra
                              që tekat e gjenive provokojnë.

Gotat me zili përgjojnë,
nuancat intime që mund të fsheh
                                    një femër si ti plot hijeshi.

Përjashta,
Vjeshta ka filluar.

Dëshpërim i hidhur

Dielli perëndoi,
bashkë me pasditën.

Re të tërbuara,
si shtëllunga heliumi duken në qiell.
 
Gjithçka si meteorë u shua,
nga qiejt e vrenjtur u këputën yjet
                                                 edhe dashuria.
 
Fjala ngriu nën buzë,
edhe mendimi mbeti pezull.
 
Qiejt nga humbja u dëshpëruan,
edhe Zoti përnjëherësh humbi,
                                                s’u ndie më.
 
M’u duk një vjeshtë e vetmuar,
një vetmi e verbër.       
                                
Një dëshpërim i hidhur!