* * *

Ernest Hemingway

Ai po flinte, kur djali zgjati kokën te dera në mëngjes. Frynte kaq shumë erë, saqë barkat nuk kishin dalë në det dhe djalit i kishte dalë gjumi vonë dhe ahere erdhi te kasollja e plakut siç vinte çdo mëngjes. Djali e pa që plaku merrte frymë dhe pastaj pa duart e plakut dhe zuri të qajë. Doli pa bërë zhurmë që të sillte pak kafe dhe gjithë rrugës qau. Rreth barkës ishin mbledhur shumë peshkatarë, që vështronin atë që ishte lidhur përbri saj dhe njëri kishte hyrë në ujë me pantallona të përveshura dhe po maste gjatësinë e skeletit. Djali nuk zbriti poshtë. Ai kishte qenë në breg më përpara dhe njëri nga peshkatarët i kishte thënë se do të kujdesej për barkën në vend të tij.
- Si është? – thirri njëri nga peshkatarët.
- Po fle, - tha djali. Atij aq i bënte që e shikonin duke qarë.
- Mos e shqetësojë njeri.
- Nga hunda deri te bishti është tetëmbëdhjetë këmbë, - thirri që përtej peshkatari që e kishte matur.
- E besoj,- tha djali.
Djali e solli kutinë e konservës të mbushur me kafe të nxehtë te kasollja e plakut dhe u ul pranë tij duke pritur që të zgjohej. Një herë iu duk se plaku po zgjohej. Por plaku ra përsëri në gjumë të rëndë dhe djali shkoi përtej rrugës që të kërkonte ca dru hua për të ngrohur kafenë. Më në fund plaku u zgjua.
- Mos u ngri, - i tha djali.
- Pije këtë. Djali i hodhi ca kafe në gotë. Plaku e mori dhe e piu.
- Ata më mposhtën, Manolin. – tha. – Ata më mposhtën vërtetë.
- Ai nuk të mposhti dot. Peshku nuk të mposhti.
- Po. Është e vërtetë. Kjo ndodhi më vonë.
- Pedrikoja po kujdeset për barkën dhe takëmet. Ç’do ta bësh kokën e peshkut?
- Le ta presë Pedrikoja ta përdorë për rrjetat.
- Po shpatën?
- Merre për kujtim po të duash.
- E dua, - tha djali. – tani ne mund të bëjmë planet tona për më vonë.
- A më kërkuan?
- Natyrisht. Me barkat e rojeve bregdetare dhe me aeroplanë.
- Oqeani është shumë i madh dhe barka e vogël, dhe është zor ta shikosh, - tha plaku. Ai vuri re se sa kënaqësi ishte kur mund të bisedoje me një njeri në vend që të fliste me veten dhe me detin.
- Më mori malli për ty, - tha plaku. – Ke kapur gjë?
- Një peshk ditën e parë. Një, ditën e dytë dhe dy, të tretën.
- Shumë mirë. - Tani do të peshkojmë përsëri bashkë.
- Jo. Unë s’kam fat. S’kam më fat.
- Në djall të vejë fati,- tha djali. – të sjell unë fat.
- Ç’do të thotë familja jote? - Aq më bën. Dje kapa dy peshq. Por ne do të peshkojmë bashkë tani, që unë të mësoj akoma shumë gjëra.
- Ne duhet të gjejmë një fuzhnje të mirë dhe ta mbajmë gjithnjë në barkë. Thikën mund t’ia bëjmë nga balestrat e ndonjë Fordi të vjetër. Mund ta mprehim në Guanabakoa. Duhet të jetë e mprehtë, por jo e kalitur që të mos thyhet. Thika ime u thye.
- Do të gjej një thikë tjetër dhe do ta mpreh balestrën. Sa ditë vallë do të fryjë brisa e fortë? - Ndoshta dy, ndoshta tre.
- Do t’i bëj të gjitha siç duhet, - tha djali. - Ti shëroji duart e tua, o plak.
- E di si të kujdesem për to. Natën pështyva diçka të çuditshme dhe ndjeva se diçka m’u thye këtu në gjoks.
- Shëroje edhe këtë tha djali. - Shtrihu, o plak dhe unë do të të sjell këmishën tënde të pastër. Dhe diçka për të ngrënë.
- Sill edhe ca gazeta të kohës që nuk isha këtu,- tha plaku.
 - Ti duhet të marrësh veten sa më shpejt, sepse kam ende shumë gjëra për të mësuar dhe t’i mund të m’i mësosh të gjitha. Kur djali doli nga dera dhe shkoi poshtë shkëmbit të vjetër prej korali, ai qau përsëri. Atë mbasdite në Terracë erdhi një grup turistësh dhe duke vështruar poshtë ujët, midis gotave bosh të birrave dhe meduzave të ngordhura, një grua pa një kurriz të gjatë, të bardhë, me një bisht të madh në fund, që lëkundej e ngrihej nga batica, ndërsa era e lindjes ngrinte pa pushim dallgë të mëdha në të hyrë të gjirit.
- Ç’është kjo?- pyeti ajo një kamerier dhe tregoi skeletin e gjatë të peshkut të madh, që tani s’ishte veçse një plaçkë që priste ta merrte zbatica.
- Tiburon,- tha kamerieri! I peshkaqenit. Ai deshi t’i tregonte ç’kishte ngjarë.
- Nuk e dija që peshkaqenët kanë bishta kaq të bukur dhe të përkulur kaq hijshëm.
- Edhe unë s’e dija, - tha shoqëronjësi i saj. Në kasollen e tij, mbi rrugë, plaku po flinte përsëri. Ai ende flinte përmbys dhe djali qe ulur pranë tij dhe e ruante. Plaku shihte në ëndërr luanë.
 

Shqipëroi nga origjinali: Vedat Kokona