Rrjedhë

Ziko Ll. Kapurani

Shpirti im është i gjëndjes së lëngët,
 
me vetitë e lëngjëve
 
rrjedh përrua ku fëshfërit
 
pylli i trishtë.
 
Merr ngjyrën e një gjetheje
 
që i dridhet përsipër,
 
Formën e një guri ku i shket
 
vrapi mërmëritës.
 
Hapet
 
në delikatesën e një ndjenje të fshehtë,
 
në tundjen qumështore
 
të gjinjëve të pranverës.
 

Nëpër katarakte varet nënqeshje,
 
me bardhësi lëpin relievin,
 
nëpër cicërima thërmohet,
 
avullon nëpër erë
 
me dallgët transparente të tokës,
 
muzgjeve hap mëngjezet pentagrame
 
me dridhjen e notave të ajrit

e të dritës.
 

Pak më tej
 
në një pellg,
 
me rrethin e diellit
 
ndërton një valle ku kërcejnë yjet
 
dhe fëmijët mëhallës.
 

Diku më poshtë
 
rrjedha e shpirtit fundos në ranishte,
 
humbet, sikur prej saj nuk mbeti më.
 
Kush e di kujt i fshihet,
 
kush e di ç’të shkuara ka me ndonjë.
 
Ndoshta një çast të çvishet
 
nga të errtat e tokës.
 
Në galaktikë
 
lakuriq të dalë,
 
thjesht,
 
rrjedhë nën qerpikë.