Për librin

Czeslaw Milosz (Nobel, 1980)

Në të çuditshmen armiqësoren kohë jetonim
 Atëherë kur mbi krye predhat na këndonin
 dhe vitet kobzinj si shrapnela që shkallmojnë
 atyre që luftë s’panë tmerrin u mësojnë.
 Me zjarr javë të tëra, me flakë zhuritur
 punonim rëndshëm për bukë të uritur.
 Këto çudi mbi tokë si të një bote tjetër
 pa vënë gjumë në sy, trishtuar ne krejt,
 shihnim nga dritaret atë natë të errët
 kope zezelinash mos turreshin drejt nesh,
 mos u shpërthente kontinenteve një i ri sinjal
 ndaj, këqyrnim në pasqyrë, mos na shfaqej në ballë
 një vuratë, si shenjë, që tashmë ishim dënuar.
 S’mjaftonte të mashtroje me fjalë të kulluar,
 për të përjetshmin patos të gjithë kësaj bote,
se ish ditë apokalipsi, e stuhive epoke,
 rrënuan ish-shtete, kryeqytetet e dehur
 vërtiteshin rreth boshtit nën qiellin e vrenjtur.
 Në këtë shekull trazirash vendin ku e ke,
 o i urti libër, ku shkrihen elementet
 puthitur në shekuj nga i artistit vështrim?
 Mbrëmje mjegulltë nga ato letra nuk do na ndrijë
 në ujërat e qeta si në prozën e Konradit,
 qielli s’do të flasë as me korin e Faustit,
 ballin këngë e Hafizit që s’dëgjohet përkund
 s’do ta prekte me acar, asnjë krye s’do përkundte,
 të rreptat ligje historie as Norwidi s’i zbulon
 se ato një tis i kuq tejendanë i mbulon.
 Shqetësuar, të verbër besnik të epokës prore,
 diku larg po shtegtojmë, por mbi ne tetori
 siç valëvitet flamuri ai gjethet fëshfërin.
 S’i afrohemi livadhit, se dënimin e dimë,
 që koha u jep gjithëve ç’janë dashuruar
 me realitetin, nga zhurmë metali shurdhuar.
 Pra, lavdinë na është dhënë ta stisim – pa emër
 si klithmë lamtumire e ikanakëve – në të errët.
 
Wilno, 1934
 

Përkthyer nga Pandeli Çina