* * *

Nga Agim Hamiti

Për shkak të mjegullës së dendur, atë ditë komanda e kampit e përforcoi rrethimin me gjithë efektivin e ushtarëve që kishte në dispozicion, ndërsa turni i parë u nis për në minierë me dyfishin e policëve shoqërues. Të burgosurit u urdhëruan të ecnin të kapur për dore dy nga dy, përndryshe ndaj tyre do të ushtroheshin masa ndëshkimore. Për çdo pesë minuta policët ndalonin dhe i numëronin. Ndërkohë që ata vishnin rrobat e punës në barakë, policët qëndronin tek dera. Pasi ndërruan teshat të gjithë dhe ndezën llambat e karbitit, të burgosurit u urdhëruan të rreshtoheshin përsëri për dy dhe ashtu u shoqëruan prej policëve, derisa u futën në minierë.
— Shkoni çani ca dru për sobën tonë! – i urdhëroi njëri prej policëve shkarkuesit e vagonëve.
— Po shkoj unë, – u tha Serveti dy shokëve të punës.
Stiva e trupave të drurit gjendej rreth 80 m prej bunkerëve ku shkarkoheshin vagonët me mineral dhe pothuajse në gjysmë të rrugës për tek qafa prej nga
dukej kampi. Serveti mori sëpatën në barakë dhe u nis me hap të shpejtë për tek stiva e drurëve e mbuluar prej mjegullës. Gjeti një trup të thyer e të hollë dhe filloi ta priste me nxitim. Si përgatiti një krah të mirë drush, i lidhi me një fill teli që kishte marrë me vete dhe mbajti vesh me kujdes, nëse kishte lëvizje rrotull tij. Nuk dalloi gjë të dyshimtë dhe pa humbur kohë u nis me vrap drejt kodrës, me qëllim që të kthehej sa më parë tek vendi i punës me drutë e policëve. Sëpatën nuk e lëshoj nga dora. Duke nxituar tatëpjetë shpatit, Servetit i rrëshqiti këmba dhe rrokullisi pa dashje një gur. Këtë dhe hapat e tij dëgjoi Prenga në ekstazën e buzëputhjes me udhëheqësin e partisë.
*
— Ndal, mos lëviz prej vendit! – urdhëroi polici me sa zë kishte, sapo dalloi siluetën e të burgosurit nëpër mjegull.
I trembur nga befasia e britmës së Prengës dhe i tronditur prej pasojave të kuptueshme që do të sillte kjo aventurë e guximshme, Serveti e humbi vetëkontrollin. Ai lëshoi me forcë sëpatën në drejtimin prej nga i erdhi zëri dhe u nis vrap përpjetë kodrës.
— Më vrave për pak, armik i poshtër! – shkrofëtiu polici, ndërsa po fërkonte parakrahun e djathtë, me të cilin kishte devijuar drejtimin e sëpatës, duke e goditur në bisht. – Vrapo sa të duash, nuk i shpëton dot lakut tim sot, ke rënë në të.
Ai flaku mushamanë e shiut përmbi sëpatë dhe filloi të ngjiste me vrap shpatin e kodrës.
Serveti, i maskuar prej mjegullës, mbërriti tek drutë e përgatitura e i rrëmbeu në vrap e sipër, pa harruar të merrte edhe sëpatën e përgatitësve të trupave të ngulur në një trung.
— Ja ku i keni drutë, komandant, – i tha ai policit që rrinte tek dera e barakës.
— Fut ca në sobë, se është dobësuar zjarri, – ia ktheu ky.
Serveti zgjidhi drutë dhe filloi të fuste copat më të holla në sobë. Kur po dilte nga baraka, dëgjoi britmat e polic Prengës, i cili mbërriti tek bunkerët, ku shkarkoheshin vagonët.
— O Mark, Zef, o Gjok; ku jeni, bre, se më vranë armiqtë e partisë! Ku shkoi ai trimi, që guxoi të më godiste me sëpatë dhe ia mbathi me të katra, si lepur?
— Si është puna, Preng, çfarë ka ndodhur?– e pyetën në një gojë Marku me Zefin, duke vrapuar drejt tij.
— E shikoni, pra, me sytë tuaj çfarë ka ndodhur, – thirri i revoltuar Prenga, duke shpërveshur parakrahun e djathtë. – Një armik më ka goditur me sëpatë për të më vrarë, pastaj u nis me vrap përpjetë shpatit të kodrës.
— Cilës kodër, Preng, ç’ka po thua? – u habitën kolegët.
— Të gjendet atentatori e të arrestohet, më pas jua sqaroj unë të gjitha.
— E njohe kush ishte?
— A thua do të turpërohesha prej atij surrati t’ia thosha emrin, po ta kisha njohur? Nëpër mjegull e pashë. Megjithatë e kam parasysh si trup. I thërrisni këtu e i rreshtoni të gjithë të burgosurit që punojnë në sipërfaqe. Nuk besoj që ai armik të jetë prej punëtorëve të minierës.
— E pamundur. Njëzet minuta më parë ne i shoqëruam deri brenda në minierë gjithë të burgosurit që punojnë atje dhe i numëruam. Frroku dhe Nikolla janë akoma tek hyrja e minierës, se mos kthehet ndonjëri prej tyre pas.
— Atëherë të rreshtohen shpejt para nesh të burgosurit që punojnë në sipërfaqe.
— Po si ndodhi, mor Preng? Ku e pse u ndeshe me të burgosurin, që deshi të të godiste me sëpatë? – u interesua polic Marku, si sekretar partie që ishte.
— Ai më goditi, jo deshi të më godiste. Ti e pe si më është nxirë e ënjtur parakrahu prej bishtit të sëpatës.
— Po ku ndodhi kjo, cili qe shkaku i përplasjes me të?
— Të gjejmë më parë shkaktarin e kësaj prapësie, për të tjerat do të flasim më vonë bashkë, shoku sekretar, – ia ktheu Prenga fytyrëngrysur.