Simply woman!

By Nimfa Hakani

You walk days, 

you walk nights, 

you walk even in the dream,

moist and dry. . .

Often, your Dreams,

High, over the white clouds fly

watching up-close,

in the open sky

the twinkling, little  stars,  

they surprisingly outshine,

easily overshadowing their bright paths . . .

With the murky, overloaded clouds,

seldom, 

they badly mingle up,

Lightening around,

furiously they rave

with deafening, blinding sounds. . . 

Dreams,

often unapproachable,

to your eternally, extended hands….

…in endless search…

And, You walk,

and you create,

merrily you talk,

but, yourself, 

you ever able to discover are…

. . .belated. . . 

And you walk and walk in life,

and the end of it,

 you could, ever find. . .

Worshiped,

caressed, and spoiled, 

sweet words,

 in your ears whispered. . 

verses for you,

in stones engraved,

For you divine poems written,

Carved in marble 

your body, 

naked immortalized,

Naked, but unreachable,

natural and banal,

in canvas forever

in high esteem cherished and treasured. . . 

Often. . .

badly mistreated. . .

Yet, you wander, and wander, 

nomadic,  restless spirit

and you never see,

what others in you

recognize as real.

But,

deep down, surprisingly,

of one thing only,

in an endless quest, you are. . .

Warmth, Tenderness, and pure Love!!!

Enough of it. . .

Your bareness,

exposed by artistic or forcible hands,

or lascivious, lustful eyes,

from others to hide,

in a warmly, earthly embrace, 

And a simple, unpretentious, 

warm language,

to your spirit verbalized,

And from your inside, 

of your worshiped, mesmerized  body, 

through a tiny, 

microscopic cell,

a new life, to just start. . .

And make your eyes brighten,

by the simple joy of

Life!

 March 8th,  2013

*Note: Translated from Albanian by the author

Original poetry in Albanian:

Thjesht Grua!

Nga Nimfa Hakani

Ecën ti, 

Ditë e natë,

ecën dhe në ëndërr, 

të lagësht, e  të thatë,

Shpesh,

Ëndrat lart në re të fluskojnë,

mbi bardhësinë e pambuktë të tyre,

në qiell të hapur, 

yjet nga afër duke parë,

vëzhgojnë,

e lehtazi mbi to mbizotërojnë, 

Herazi ndodh,

që me më të errëtat, 

të mbingarkuarat re, pështjellohen,

e si rrufe pranë teje,

dritëshurdhuese tërbohen. 

Ëndra,

shpesh të paarritëshme, për të tuat,

duar në eternitet të zgjatura...

. . . në kërkim...të pafund,

Dhe, Ecën ti,

dhe krijon,

Gëzueshëm ti flet,

por veten,

kurrë,

s’je në gjëndje ta zbulosh,

. . . shpesh e lënë mënjanë. . .

Ecën dhe ecën ti në jetë,

dhe fundin e jetës,

ti kurrë, dot s’e gjen. . .

Të adhurojnë,

së tepërmi të përkëdhelin,

fjalë të ëmbëla,

ty të pëshpërisin,

vargje për ty,

në gurë gdhendur,

poema hyjnore për ty shkruar,

lakuriq trupin ty ta skalisin,

Lakuriq, të paarritshëm,

dhe shpesh krejt,

natyral dhe banal,

e të keqtrajtuar. . .

në kanvas ta përjetësojnë,

Por ti endesh, dhe endesh,

si shpirt i paqetë,

dhe kurrë s’e sheh,

atë që të tjerët,

tek ty vrojtojnë

si të vërtetë.

Dhe ti, çuditërisht,

në thellësi,

veç ngrohtësi kërkon,

Ngrohtësi të mjaftë,

Lakuriqësinë,. . .

që të tjerët, vazhdimisht,

forcërisht ta ekspozojnë,

me forcën e duarve,

apo të syve epshorë,

Ty, të ta mbështjellë,

Nga të tjerët të fshehë,

me një përqafim të ngrohtë,

E shpirtit tënd,

thjesht t’i flasi,

dhe,

Në brëndësinë tënde,

prej një qelizëse të vetme,

të të adhuruarit trupit tënd,

një jetë të re,

thjesht të japi,

dhe sytë e tu,

t’i bëjë të ndrisin

me gëzimin e thjeshtë,

të rikrijimit!  

 7 Mars,  2013