* * *

Nga Vladimir Marku

VRAPOJ

Më bie dielli në sy

Dhe mendja më shkon tek ti

Asfalti kurriz delfini

Pse vrapoj s’e di.

Pse vrapoj tërë kohën

Asfalteve të nxehtë

Si qeni kërkon të zotin

Sa del nga kjo jetë?

Ti preke zemrën time

Hiç frikë mos ki

Asfalti kurriz delfini

Pse vrapoj s’e di.

BUZË TROTUARIT TË VETES SIME

Qëndroj buzë trotuarit

Të vetes sime

Rrëketë e mendimeve

Më shpëlajnë të tërin

Në pusetën e kohës

Uji i turbullt derdhet

I pastër e i kthjellët mbetem prapa

Dhe ftohem se zbathur dal

Buzë trotuarit të vetes sime

Kollitem pranë dritareve të botës

Paragjykimet hapen si perdet

Të mëndafshta, dhe të kadifta

Unë i pastër jam

Vonë s’më bëhet

O botë e mbyllur si japrak!

Sytë hedh mbi rrugën me pluhur

Të jetës sime

Ku një zogth shikon me bisht të syrit

Mallkuar qofsh, o zogth

Që shpuritesh me aq gaz

Dhe klith hareshëm

Nga prekja e flladit!

Qëndroj buzë trotuarit

Të vetes sime

Dhe shoh botën për një çast. 

I PAGJUMI

Sa grindavece është nata sonte

Dhe hëna lart si dhemb i krimbur

Kollitet nata dhe hundët çfryn

Dhe jeta më pështiroset.

Do të ta shkul atë dhemb të krimbur

Natë e keqe, natë plakë

Flladin ti ma mban erashkë

Nuk ta dua hiç aspak

S’ka më era trëndelinë

Moj plakë e moçme

Me dhembë të rrallë

Xixa ti mund të vesh mbi kokë

S’më bën përshtypje hiç aspak

Çfarë thua ashtu nën hundë

E bezdisur, sy-idhnak

Do të ta shkul atë dhemb të krimbur

Hënën gjysmë do ta flak

Mbi çati asaj në i rëntë

Le t’i bëhet sonte fat.

Hallemadhja nata plakë

Rri të grindemi edhe pak

Sa të vijë Zeusi zjarr

Edhe qiellin ta bëjë flak’.