Hullia

Përkthyer nga Urim Nerguti

Ca trëndafila rriten përreth përmendores së të vdekurve. Një tufë trëndafilash. Aq të çmendur sa mbysin barishtet. Lulet janë të bardha, të brishta, të shtrënguara si lule prej letre. Furfurijnë. Është agim. Së shpejti do të dalë dita.
Çdo mëngjes, kur Windisch bën i vetëm rrugën që të shpie tek mulliri, ai numëron : çfarë dite jemi sot ? I mbërritur përpara përmendores së të vdekurve, ai numëron vitet. Më tej, pranë plepit të parë, në vendin ku biçikleta i futet gjithmonë së njëjtës hulli, ai numëron ditët. Dhe në mbrëmje, kur Windisch mbyll mullirin, ai numëron përsëri vitet dhe ditët.
Nga larg, ai sheh trëndafilët e vegjël të bardhë, përmendoren e të vdekurve dhe plepin. Në kohë mjegulle, kur Windisch kalon në biçikletë, ai ka të bardhën e trëndafilave dhe të bardhën e gurëve mu përpara syve. Windisch kalon mes përmes. Fytyrën e ka të lagësht dhe shkon deri tek mulliri. Dy herë tashmë, ferra e trëndafilave nuk ka pasur tjetër veçse gjemba dhe barërat e këqija përposhtë ishin të kuqërremtë. Dy herë, plepi ka humbur aq gjethe sa druri desh ka plasur. Dy herë, bora i ka mbuluar rrugët.
Përpara përmendores së të vdekurve, Windisch numëron dy vite dhe, në hullinë pranë plepit, dyqind e njëzet e një ditë.
Për çdo mëngjes, kur Windisch e nget biçikletën në hullinë plot tronditje të udhës, ai thotë me vete : « Do të marrë fund. » Qëkur Windisch dëshiron të mërgojë, ai e sheh fundin kahmos në fshat. Koha ndalet për ata që duan të rrinë. Që roja e natës të rrijë, kjo, për Windisch, është përtej fundit.
Dhe kur Windisch ka numëruar dyqind e njëzet e një ditë dhe ka kaluar i shalakatur në hulli, ai ul këmbën në tokë, për herë të parë. Mbështet biçikletën përkundër plepit. Dëgjohen hapat e tij. Ca turtuj të egër fluturojnë nga qershitë. Ato janë gri si drita. Vetëm shushurima e flatrave të tyre lejon për t’i shquar.
Windisch bën kryqin. Doreza e derës është e lagur. I ngelet e ngjitur në dorë. Dera e kishës është e kyçur. Shën Antoni është i mbyllur prapa murit. Ai ka në dorë një zambak të bardhë dhe një libër të kaftë.
Windisch ka të ftohtë. Vështron rrugën. Ajo ndalet aty ku barërat pushtojnë fshatin. Në fund fare të rrugës, një njeri ecën. Vijë e zezë në fusha. Valëzimi barishtor e ngre njeriun përsipër tokës.

Herta Muller, Nobel 2009