Vend i Thyeshëm

Nga Martin Camaj

NJI STINË E HUMBUN

Verës sa nji mëngjes me vesë

nuk ia pau kush ballin simjet

me sy të përlotun të sjellun

kah mali.

Vjetit nuk i mungon asnji ditë

në kalendar e i dhimbet

e mbramja pikë e dyllit në djegie:

e sotmja ka ndijen e dridhjes

së fletëve të shqemes

para dhambëve të sutës.

LETËR NGA JUGU...

Larg në nji tjetër botë jam

e shikoj kah mali :

rêt ruejn majën kujdesëshëm

pse ajo âsht e vetmja mbështetje

e qindresës së tyne në ajr.

Harrova gjithshka, Lule,

në botën e malit e të qiellës

unë pasqyrë e pandame e rêve.

Po të shkruej se këndej 

sa shkambi ka ngjyrën 

e faqeve të rrezituna.

Muret e shpijave janë kështjellë

të rrxueme me frangjija të panjehuna

e njimij sy më shikjonë 

npër to kur parakaloj

në pikë të mjesditës pa hijen teme për bri.

Lule, sonte ndoshta do të bijë

shi i nxhetë në Jug

e nesër do të shoh mes avullit

ylberin e shtrëngatës së kalueme

e atëhere kam me kthye te ti.

VEND I THYESHËM

- Fiseve poshtë rreth Drinit -

Mes malit Molç e Qerretit

hapet humnera deri në lumë:

si të kish qenë ajo liqe

n’barka druni palnje ishim endë

mbi të, jeremi.

Kishim ditë përmenç

emna peshku t’ambël e jo

shpendësh rrëmbyes e bimësh

t’egra.

Edhe drita e synit e kaltër

do të ishte e jo e zezë.

N’ujë kishim notue

e jo në re.