Ajo

Leonard Seiti

Ajo, Vjeshta ime plot ngjyra magjije
Shpirtin ma zhveshi, si pemë, ngadalë
Pastaj,më veshi me Aurorë dashurie
E u puthëm pa-reshtur, si bregu me valë

Ajo,vjeshta ime me shpirt të zhveshur
Që flokët e gjata i shpurpuris gjithkund
Në parkun e ëndrrave m’zbriti buzëqeshur
Zilkat e shpirtit me qerpikë nis t’mi tund

Ajo, zemrën e shtrydhi e nis t’i pikoi
Dhe buzët m’i lagu me t’kripurin lotë
Pastaj mes gjetheve pa jetë më trazoi
Si një kufomë pa emër, pa varrë në botë.

***

Ndodhi, kështu, pa e kuptuar
Dhe u rrëzuam në një hon
Si të ishim dy pika loti
Rënë nga qielli, natën vonë

Ndodhi, dhe humbem që të dy
Arenave, ku plagosen zemrat
Unë, i dënuar, të të ndjek ty
Ti, e dënuar, të tretesh ëndrrash

Ndodhi, kështu, krejt rastësisht
U rrëzuam të dy, pa e kuptuar
Ti humbe zemrën, unë dhash shpirt
Ne ishim Lot, dy të mallkuar.

***

Ajo, errësirën kalëron
Mbi trupin tim, për ç’do natë
Dhe kur e ndjen se po më zgjon
Kthehet në ëndërr dhe ikën prapë

Ajo, më merr në sy për ç’do mëngjes
Me vështrime gjithkund më hedh
Dhe kur petaleve s’ka pika vesë
Pikë loti, nga shpirti derdh

Me një pikë lot, më rijep jetë
Me dy pika,më lëndon,
Pikë e tretë me vdes, më tret
Më fik, si llambë e natës vonë

Dhe kur e ndjen se jam në gjumë
Mbi trupin tim vjen e vallëzon
E mbasi ndjehet e lodhur shumë
Derdh një pikë lot kristal, më zgjon.