Kanga e qytetit të huej

Migjeni

Kanga e qytetit të huej

Kanga e qytetit te huej asht kanga e jetës që rrohet. E jeta rrohet, kështu thote kanga: O njeri që vjen nga dheu i huej, hiqe melankolinë, ose nostalgjinë për vendin tënd – nëse e ke, – zë vend në një skaj në kryqëzimin e udhëve dhe vre lëvizjen e tërbueme, që shkaktojnë pasionet njerzore.

-O dritat e bukura të qytetit të huej!

-Dritat e bukura… kuq, blu, jeshile, e verdhë. Secila dritë një grishje.

Sinema, kabare, kafe, tregtiza. Të gjitha janë për plotësimin e dëshirave tueja. U shembëllejnë luleve kah hyjnë bletët, thithin nektarin dhe dalin të dehuna nga ambëlsina e jetës. Ambelsinën, ambelsinën e jetës kërko ta gjesh se e hidhuna e jetës vjen vetë. Prandaj janë dritat me ngjyra që ta kujtojnë: mos harro ta shijosh ambëlsinën e jetës! Prandej dhe ngasin këta njerëz. Prandaj vrapojnë këto makina. Prandej uturijnë kështu tramet. Dhe të gjitha këto ngjajnë me një tempo të shpejtë, e cila të kujton se sa e shkurtër asht jeta.

Posht, nalt, djathtas e majtas ngajnë rrugat e drejta të pagabueshme si n’imagjinatën e një inxhinieri të larëzum në qiell(!).

Një natë

Grue a hyjneshë, e mbështjellun n'errsi të natës,

zbriti nga sfera të panjoftuna ndër odat e mia

dhe u shtrue një fllad, një e kandshme ndjesi,

një heshtje parathanse zemrën don të ma përpijë,

vetëm që ora këndon kangën e thjeshtë të natës

-jo -jo! dhe diku larg dëgjohen tingujt e kangës

Grue a hyjneshë m'erdhi nga gjin' i errsinës...

Që! frymën ia ndjej dhe zemrën që rreh prej fellsinës.

Buzët e njoma të saj,

Syt e zez e të mdhaj

me hamnoni vijash të bindshme

premtojnë një dashni të hijshme

(ashtu dhe akordi i heshtjes

frytin e ambël të marrveshtjes).

Dhe njëmend! At natë vallzuen ndjesit ejona

më një valle dëfryese, pa marrun frymë...