Muzg mërgimi

Muzg mërgimi

Gasper Pali (1916 - 1942)

Mbi syt t’lodhun, dalngadalë,

nji tymtajë ndehet.

Në dhomë nga çdo anë,

hije burojnë e qasen me hap t’ploshtë.

Dielli ka mshehë ballin e gjanë.

E poshtë

i njellë, zogu zogut, gjumë.

Hije t’hjellta si selvi

më murmurojnë:

- shkëputi syt’ e librat treti,

N’ara dil, si dikur fmi, -

E si n’dhomë hijet u ngjallën,

fantazmat murmuritse

njimij kujtime nga fminia m’falen:

- Muzgjet plot kumbonë

kur ngitshim arash të mblueme nga tymtaja,

n’sa n’qiellë, si syni i jonë,

lshojshim balona. -

Andrrimet tona

kaloshin përtej malit.

E kur dilte hana,

na fmi prej zallit,

balonën, der’hanë, dojshim me e çue.

Sonte, n’sa hijet m’flasin

kërkoj han’n m’e ndesh përsri.

Por hana, ma nuk m’qeshë

si dikur fmi.

O, e kërkoj hanën,

n’sa me ‘i gjysë zanit

me i folun hijeve, që më rrethojnë,

por mbi sy m’asht ndé tymtaja.

Ndjeva se më murmurojnë:

“Eja n’Shkodër, si dikur fmi,

e prep prej zallit

ke me pa hanën kah çohet prej malit. -

- Ikën kush’di - përgjegja - sa prendvera

e sa stuhi shpirtin tim ma rrenuen

sa tash s’pertrihen stint, që dikur m’gzuen!

Qindresa

Luigj Gurakuqi (1879 -1925)

Me gusht shkon vapa, e me djelmni kalojnë

Gjithë përrallat e kohës s’re;

Si n’dimën bora dhenë, kryet na zbardhojnë

Vjetët e kujdeset ne!

Me lule t’ershme e larca m’dukej shtrue

Bota sa ishe i ri;

N’gaz m’shkonte jeta, s’m’nepej kurrë m’u ankue

Kurrë zemra s’m’ndjellte zi.

Andrra t’kandshme m’livrojshin nëpër mend

Si flutra pa ja da!

T’lum si vedin nuk njifshe kënd,

Nuk dijshe kurrë me kja.

Zanat tek unë shpesh zdrypshin, e n’Mal Shejt

M’flakrojshin me mendim;

E vetë, sa niste Apolli me dridhë pejt,

I a thojshe kangës me gzim.

Shumë herë te bregu i prronit, mblue prej barit

Ku, rrokun dorë për dorë,

Valles ia krisëshin nymfat, me flokë arit,

E mblidheshin kunorë,

Shkojshe prej nadjes, e nën t’kandshmen hije

T’njij lisi veshun n’gjeth,

Për t’gjatë u shtrijshe, e t’etshëm bukurije

Sytë sjellshe rreth e rreth

Rrjedha e ujit përcjellë me fyell të barisë,

Me delet tue kullotë,

M’thirrte gjumin; unë ndejë në prehën të gjithsisë,

Nisëshe nga pak m’u kotë.

Era, tue shkelë mbi lule pa lanë gjurmë,

Me flokët e mij tue luejtë

Shkonte; vetë flejshe..., Engjujt, pa ba zhurmë,

Zdrypëshin nën krehë me m’ruejtë!

Por! andrrat sot kaluen, prrallat djelmore

Janë zhdukun e kanë tretë;

Ideve t’bukura, shpresavet lulzore

Veç emni u ka mbetë.

Oh jeta përnjimend me rrena e vajë

Plot qenka n’këtë botë t’lashtë!

U shuejka tepër shpejt lakmimi i saj,

Si zjarrmi i bamë me kashtë.

Veç nji qëllim i naltë t’ban me durue,

E zemrën ta forcon;

Ndër kundërshtime s’vjen kurrë me u ligshtue

Mjerë ai që nuk qindron!

Krijimi i rruzulluimit

Pjetër Bogdani (1625 - 1689)

Parse Qiellja, Dheu, Deti e Zjarmi;

Ishte: kje Zjarrmi, Dheu, Qiellja e Deti;

Ma shempton Qiellja Dhenë, e Detinë Zjarmi

Se kush ish Qiellja, Dheu, Zjarmi, e Deti,

Aty ish Dheu, Qiellja, Deti e Zjarmi;

Dheu Qiellnë mbëlon, e Zjarminë Deti;

Qiellja Deti ende Zjarmi, ishte ende Dhet

Dheu, Zjarmi, ende Qiellja ishte ndë Det.

Mbë Qiell’ nuk ‘ishte, as Yll, as Dielli,

Qi me dritetë vet zbardhen dritë të re,

As Hana delte me dy të rgjanta bri.

As prej qiellshit vinte ndonji Reze për dhe,

As dheu si Shqype nalt ‘qendron, e ri,

As njegullë me shi, as breshen, as Rëfe,

As Deti me Valë epte të madhe gjamë,

As lymenatëº me Breg, ishin zanë. lumenjtë.