Kosovës

Asdreni

Kosovë, o vendi i famshëm i trimniis

Kosovë, o lule e bukur e Shqipniis

Ti bjeshkat plot viollca reth i ke

Si vash’ e virgjën, nuse sikur je

Dhe malet me boor

Mi krye i ke kunoor!

Kosovë, o atdhe i lavduem i burrniis

Ti ke pas kjen mbretnesha e Rumeliis

Nalt mbaje kryet t’ande si gjithëmoon

Difto-u e zonja, koha sot e don

Ti t’çohesh përsëri

N’luft t’mbarë për liri!

Se teje, të madhe shpresë ushqen Shqipnija

Me burrat ti q’i leen, t’gjat si selvija

Sokola mali, shoq në bot’ që s’kanë

Si luaj e si dragoj plot forcë që janë

Që e derdhin gjakun prrue

Atdhen për m’e pështue!

Ke bij që s’kanë drojë as një pikë

As syni far’ u tutet, s’dinë as frikë

Anmikut kur i sulen me rrebtësii

Si breshni mi dhe të hidhen me duhii

Sa bije e krye ngreh

Por eshtnat dheut i le.

Gra e vasha ke, si zana sy-mbëdha

Trimnesha, qi Shqypnia din me i ba 

Që rrokin armët në luft’me gas tuj shkue

Ja se me mund, ja se me dekun tuj luftue!

Për ndeer të shtëpiis s’vet

E falin shpirt e jet’!

Te toka jote aqë luftna janë ba

Ku trimat preknin dekën pa me qa

Kur nana e motra lott derthnin pa pra

Ata me gjakun dheun e kan’ la

Si di Shqyptari n’jet

M’e ba detyrën e vet!

Kosovë o trimneshë, lul’ e rrallë

Detyrën tin’ e ke me dal sot në ballë

Se mbrini koha, tokën për m’e mprue

Anmiqt e motçëm jashtë me i dëbue

Se mjaft e kan robnue

Dhe n’zjarm e kan prue!

A mund m’e e durue pa pra kët zgjedhe

Që të huejt para syve t’venë ledhe 

Për me t’rëzue nër kamb’e për me t’shkel

Për me t’ba gjithë copë, mirë s’ju del

Dhe duersh mos të lëshojn’

Prej faqes s’dheut të t’shojn!

Ku jeni pra ju burra, ju luftarë

Kosovarë, o të vlershmit ushtarë

Qi keni për tan’ botën luftue gjithmoon

Nër dejt vall gjaku ma nuk ju vlon

Pak ju me u përment

Për votër e për vent!

Nuk shifni rotull jush, Grek e Bullgar

I flliquni Serbian, Sllav e barbar

Kosovën si e mbajn nën kamb t’tyne nën themrë

Si ja çpojnë syt’ e faqet e deri n’zemrë

Duen emnin me ja çdukë

Me dekë pa ujë e pa bukë!

Disa „Serbi e vjetër” duen me i thanë

„Maqedhoni” do t’jerë emnin ja lanë!

Atyne si u pëlqen kufinitë i venë

Shqipnija veç mas dojes s’tyne me kjenë

Mendojnë pa turp kurrfarë

Se s’ka nji komb Shqyptarë!

Përpara burra, rrokni hut’ e shpatë

Prej ziis pështonie Kosovën e ngratë 

At’ nanën t’uej t’lidhun kamb e duur

Q’anmiqt e kan vorue me dhe e me guur

Me lott qi qan e ankon

E asnji nuk e ndihmon!

Shqyptarë mos kujtoni bes’e fee

Po nanën ju kujtoni qi’u ka lee

Qi ka mbet fill vetum si gru e ve

Prej bijvet e harueme mi kët dhee!

Se asht turp i math për ju

Të huejt me i çnderu!

Sot ora mbrini dita e bekume

Shqypniin m’e ba në bot’ nji vend t’lirume

Kosovës emnin me ja ngref te qilli

Për çud të botësd sa ka me shkëlzy dilli

Me rrnue nji Shqypnii

Si zonjë në lumënii!

Shqyptarë çoni-u vllazën, ora mbrini

Si Geg’ e Toskë nalt flamurin e ngrini

Në Manastir, Shkup, Shkodrë e Janinë

Nji trup bani-e an’ e mb’an’ Shqypninë

Siç trimit i mirë i prek

Me nder luftës me dek!

(Poezi e botuar në gazetën "Kosova” të Konstancës në Rumani, në vitin 1932. E gjeti dhe daktilografoi: Baki Ymeri.)