Cikël Poetik nga Ahmet Selmani

Nga Ahmet Selmani

KEOPSI I TIRANËS

(ose dy varret e tij)

Keopsi

i Tiranës

s’është si ai i Gizës

ngase i ka dy varre

njërin e ka nën tokë

kurse tjetrin mbi tokë

nën tokë e ka trupin

e mbi tokë

shpirtin.

LUMI I PRISHTINËS

(ose varri pa epitaf)

Dikur

Prishtina

kishte një lumë

që fliste me diellin

por banorët e pështynë 

sikur të ishte

ndonjë mëkatar

dhe e varrosën për së gjalli

pa asnjë dhembje 

e pa asnjë vajtim

tani lumi rrjedh nën tokë

si mallkim i harruar

pa e parë askush me sy

ndërsa breznitë e reja ecin 

mbi varrin e tij pa epitaf

me xhepat e mbushur

plot me ëndrra moderne

nëse dikush e kërkon

lumin e dikurshëm

ndoshta mund ta gjejë

nëpër gropat e kujtesës

së ndonjë banori

të vetmuar.

LOJA E ERËS ME FLETËZAT E LULEVE

(ose ngjashmëria me buzëqeshjet e tua)

Era

pranverore

loz me fletëzat e luleve

duke i shpërndarë me naze

nëpër ajër

e duke krijuar

një vals qiellor

pastaj i ngatërron

edhe nëpër flokët 

e tua të dendura

ndërsa unë

sodit si i dehur

me sy të gozhduar

ato nuk më ngjajnë

me fjollat e borës

e me asgjë tjetër

siç mund t’u ngjajnë

mijëra njerëzve

por vetëm

me buzëqeshjet e tua

që vezullojnë si yje

dhe bëhen njësh

me stinën e bukur

thurin një kurorë

dhe shpirtin tim të etur

e miklojnë ngadalë

si me duar

engjëlli.

SHËNIM APOETIK

(ose shpirti i akullt)

Poeti i gjorë

ngushëllohet natën

i sheh në ëndërr lexuesit e tij

që afrohen si engjëj me libra në duar

por kur zgjohet nga gjumi i tendosur

takon vetëm një turmë buzëvarur

që kalon me shpirt të akullt

mbanë librave

të harruar.

PAS KTHIMIT NË ITAKË

(ose Odiseu i huaj)

Pas

kthimit

edhe Odiseu

ndihet i huaj në Itakë

qesh si somnambul i mekur

duke lozur me kujtimet e veta

që ia rrëmben era si gjethe të thata

e koka i duket si pjesë e ndarë në trupi.

MUNGESA E MIGJENËVE

(ose lulët me shumë shokë)

Edhe

sa Migjenë

na duhen për t'i parë

lulët e vocërr me shumë shokë

duke i gëlltitur ëndrrat fëminore

në vend të bukës së përditshme

që ua rrëmbejnë pushtetarët

e në vend të saj u falin

tollumba të hapur

si gojë.

MALLKIMI I PROMETEUT

(ose djegia e njëri-tjetrit)

Ah zjarrin

klith Prometeu

ia rrëmbeva Zeusit

e ua dhashë në duar

që ta bëni dritë dashurie

jo për ta djegur njëri-tjetrin

pastaj të ecni si heronj të çartur

nëpër udhën e shtruar me hirin tuaj

ndaj po tretem në honin e zhgënjimit

duke u betuar edhe në tokë edhe në qiell

se tani zjarrin do ta shndërroj në mallkim për ju.

RRËFIM EPIK PËR IKJEN

(ose ndjekja në kufi para 1990)

Ti ik

qeni të ndjek

e t'i ngul dhëmbët

por prapë të lë të gjallë

ndërsa njeriu shkrep me plumb

në emër të mbrojtjes së atdheut ujkonjë

por fati do që të shpëtosh sa për një rrëfim epik.

RROBAQEPËSIT KOMBËTARË

(ose qortimi i pasqyrës)

Kot përpiqen

t'i fshijnë gjurmët

me duart e tyre tinzare

koha ua vizaton si tatuazhe të zeza

ndaj presin e qepin veshje kombëtare

për ta fshehur trupin bashkë me shpirtin

dhe kur e shohim veten në pasqyrë

sakaq bërtasin me rrefkëtimë

oj pasqyrë, oj pasqyrë

mos gënje që s'jemi

atdhetarë.