Kthim

Nga Artur Baku

Kthim

Ajo endte mbi qilimin e muzgut

gjurmën e një udhe të pafund,

që shpërbëhej çdo mëngjes

nga disku i zjarrtë i pritjes.

Një orakull kibernetik kishte parashikuar

kthimin e Udhësit në Itakë,

pa trofe, pa dekorata, pa bujë.

Do ishte një kthim si ai i stinëve

që zotat i kanë dënuar me udhë eliptike,

Do ishte një kthim si ai i zogjve shtegtarë

që ia behin me një bulëzim luleje, shira, diell,

ngrica.

Do ishte një kthim si ai i aromës së blirit

në qytetin e pritjes së përjetshme.

Aromë blirësh

Në këtë qytet

dimrat vijnë rrallë,

si grup muzikor rroku

në një provincë,

që njerëzia e pret

me një gotë verë

të ngrohtë në shesh.

Ndryshe janë kthimet tuaja,

ashtu pa bujë

ti tretesh në ajër

mes aromave të blirëve,

shndërrohesh në shpirt prej uji,

futesh në poret e qytetit,

harrohesh.

Paradoks

Thonë se universi

po zgjerohet,

yjet po rendin kuturu

drejt hapësirave të reja

me turravrapin e dritës.

Ndërsa ne jemi po aty

ku na fl aku Big-Bengu

para 5 miliardë vjetësh,

në të njëjtën

largësi nga njëri-tjetri,

endemi rrugicave

të një bote të vogël,

bareve të një qyteti kaotik,

rrotullohemi paqësisht

rreth egove tona urbane

me paradoksin zanafi llor:

në këtë univers, që zgjerohet

pafundësive kozmike,

fatet tona s’do të përplasen kurrë.