Cikël Poetik nga Alketa I. Caca
Ç' pjesë luhet? Muzikë e palumtur!
Nga Alketa I. Caca
KALVAR MENDIMESH
Çarçafë të zverdhur,
që mbahen me kapëset e shpresës
e trishtit në telat e dobët të harresës.
Edhe pse rezistoj,
më bëjnë të kthehem
atje ku hijet flasin më tepër,
aty ku më vodhën jetën
e s'pata afër asnjë det,
të hidhja dëborën mbi valë,
përzierë me baltën e zezë
me festat që kurrë nuk festova
me këngët që kurrë nuk këndova.
Tash mendoj se duhet të zgjohem.
Sekretet sa një mal mbi shpinë
të fshehur në brigje kockash,
t' i zhvarros nga laku
të bëra helm në grykë.
Të djeg të gjitha rrobat me njolla,
poshtë pemës së qershisë
e pastaj të puth me rradhë sytë tuaj.
Tani dua të jetoj
ashtu siç do të doje ti.
Ndoshta një mundësi e dytë
do të na afrojë me shijen e dashurisë,
në shtëpinë tonë të plakur
me zëra të rrinj.
AS.C
Melburne
NJË HISTORI ME NUSE DHE VARRE
Në kthinën e ngushtë të Mitës
që qepte grykashkat më të bukura në botë
me makinën e saj shekullore Singer,
dielli hynte i fortë
pa rregulla, kushte e betime.
Sapuni shkiste mbi basma e stofra të leshtë,
të butë e të ngrohtë
duke u dhënë forma
supeve, gjinjëve,
belit e vitheve,
linte shenja të kurdisura
nga lumenj ëndrrash
e buzësh melankolike.
Dhëndurë të panjohur
dështakë të pasioneve të vjetra,
prisnin nuse të veshura
prej shkume të kuqërremtë,
ngjitur njëra pas tjetrës të trembura.
Ajo ishte krejt ndryshe.
Ai e mbante foton e saj
në kutinë e cigareve.
E prekte gjatë orëve të ditës,
kur qielli valëvitej mbi vela të bardha anijesh
e dashuronte orëve të natës,
kur lotët,
lotonin prej dhimbjes e zhdukej një yll.
Kur para syve kërcente
një fjongo rozë e brishtë,
si një rrënjë e mbjellë në shpirt.
Ajo lindi...
vdiq në të njëjtin shtrat
me ëngjëllin e dashurisë.
E fshehu ai,
në varrezën e braktisur të qytetit.
Jeton mes heshtjes
duke kërkuar hijen e saj,
në trupin e një tjetre
si gënjeshtrën e fundit ndaj vetes.
AS.C
Melburne
DIELLIT TË JETËS SIME
E putha, e putha
e doja.
Oh sa shumë e doja,
e putha gjer në ngjizje.
E pastaj një grimë asht u bë një kokërr mishi
që rritej nën lekurën e brishtë të dritës.
Nuk e dije sa vite kisha unë,
ëndrrat akoma nuk kishin marrë udhë
edhe basmë për të bërë një fustan
kërkova e nuk gjeta.
Isha e lumtur, e lumtur
edhe pse pothuajse po rrëzohesha nga pesha!
Duke rënë e duke thurrur ëndrra:
zgjidhja ngjyrat, këngët, përrallat dhe lojrat.
Sa herë mendoja për syçkat e tua
“të lutem, më ngjaj mua, të pëshpërisja”
por ti flije, vazhdoje të flije
gjersa një ditë shtatori
u gdhiva me një balonë të kaltër në duar.
Ndërsa ndërroja perdet e dhomës
shtrija një mbulesë të kuqe
mbi shtratin antik me sustë
që çdo çast,
shtytjet në bark ndjente…
Gjer atë të djelë,
kur erdhe në jetë, vjeshtën e parë
dhe më mësove ç’është dashuria,
se ç’është mëmësia.
Për ty e bëra këtë,
për të patur zëmrën pranë tëndes
me dëshirën e zotave.
Tani,
zambakë të bardhë çel dashuria yte.
Mami, 8 shtator 2018
Melbourne
NATYRË E QETË
Ti ishe aty,
në ekspozitën fotografike të së dielës.
I qeshur,
i ngrohtë, i afërt, i largët.
I shkujdesur
duke kafshuar thonjtë,
shtrirë mbi bar,
këmbëkryq mbi një stol
duke përkëdhelur një fëmijë
duke kërkuar nëpër natë
të puthje hije yjesh.
Ti ishe aty,
me pëllëmbët e forta hapur mbi tryezë,
përballë predikueses së fatit.
Sytë e tu të marrë peng
nga ajo natyrë e qetë
që derdhej nga muret në përdhesë.
Ti ishe aty,
duke lexuar të rejat e ditës,
të vjetra sa mosha e këtij universi,
faqen kthyer në lajmërime
dasmash e vdekjesh,
me shpresën për të gjetur
një vend sado të vogël bosh.
Ndërsa të qëndroj përballë,
një nusepashkë,
si vështrimi yt,
më ulet mbi flokë butësisht.
AS.C
e dielë 26 gusht 2018
Melburne
MUZIKË E PALUMTUR
Po shuhet dita.
Milingonat në njomishte shtyhen,
nxitojnë të kapin tingujt e harpës
që hije i bëjnë fushës me grurë.
Mes kallëzave të pjekura,
i pa frymë,
ti pret puthjen e fundit.
Të duhet një këshillues
dhe një palë këpucë,
për dimrin që po afrohet.
Ç' pjesë luhet?
Muzikë e palumtur!
E ul sytë duke u arratisur
nëpër shtigje e rrënoja,
ku këmbët e notave detare
nuk kanë shkelur akoma,
ku copëza kujtimesh
nga jeta e kaluar
kanë mbetur shpellave,
larg që këtu,
larg nga liqenet me mjellma
ku fjalët e një teksti
përplasen pas pemëve,
e degët thurin kurorëza
me nyje sythash,
e qielli përkund ison e reve.
Harpa në duart e tua
ngjan me një lëkurë të bardhë
që struket nën diellin e fortë.
Fakt, apo një tjetër truk i imagjinatës sime?
Tashmë jam mësuar të vrapoj kundër erës.
AS.C
Melbourne
Comments (0 posted)
Post your comment