Paradoks

 Nga Artur Baku

Paradoks

Thonë se universi

po zgjerohet,

yjet po rendin kuturu

drejt hapësirave të reja

me turravrapin e dritës.

Ndërsa ne jemi po aty

ku na fl aku Big-Bengu

para 5 miliardë vjetësh,

në të njëjtën

largësi nga njëri-tjetri,

endemi rrugicave

të një bote të vogël,

bareve të një qyteti kaotik,

rrotullohemi paqësisht

rreth egove tona urbane

me paradoksin zanafi llor:

në këtë univers, që zgjerohet

pafundësive kozmike,

fatet tona s’do të përplasen kurrë.

Jazzi i yjeve

Një orë rëre

ndau kohën

me tinguj të përgjumur jazzi

në mesnatën pa lamtumira.

Një orë dixhitale ndau largësitë

me ftohtësinë e një pianoje të akullt,

akrepat ngecën në muze kujtesash

si orët e Dalisë përkulur nga pesha e largësive.

Ciceronët nuk më shpjegojnë

kuptimin e kohës e të largësive,

thonë: “Nuk jemi në muze fi zike”,

poetet më fl asin për lule, hënë, yje.

Në mesnatën pa lamtumi.

Fund viti

Dita zhubroset si gazetë

e lexuar me një frymë

mbi skrivaninë e universit,

nëpër baret e periferive

dëgjohen biseda ekzistenciale

për zhdukjen e babagjyshit,

taksën e gazit, qeleshet fi larmonike,

për kumtet e reformave prej kartoni,

për shqiptarin e ri më të famshëm

zbuluar në Planetin X, të galaksisë 2-XXL.

E gjithë bota parakalon

mbi duhmat e alkoolit dhe avujt e çajit,

mbi vazo një lule e sapoçelur

lufton për mbijetesë.