Zhurma e madhe

Nga Franc Kafka

Zhurma e madhe

Jam ulur në dhomën time, në shtabin e përgjithshëm të zhurmës së gjithë apartamentit. Dëgjoj të përplasen të gjitha dyert; falë zhurmës së tyre, të paktën nuk dëgjoj hapat e kujt vrapon përmidis. Më pas dëgjoj të mbyllet deriçka e sobës në kuzhinë. 

Babai shpalos dyert e dhomës sime, me rrobdëshambrin veshur, që i krijon një si bisht prapa. Në sobën e dhomës fqinje dikush gërryen hirin. 

Vali, duke bërtitur nga paradhoma, pyet nëse kapelja e babait është pastruar apo jo. Një fishkëllimë, që më duket shumë e njohur, i bashkëngjitet klithmës së një zëri që i përgjigjet. Doreza e derës së jashtme luan dhe bën zhurmë si një grykë këlbazore. 

Dera hapet me këngën e një zëri gruaje dhe mbyllet më në fund me një goditje të fortë burrërore. Babai ka ikur dhe tani fillon zhurma më e thekshme dhe më pa shpresë, krijuar nga tingujt e dy kanarinave. Dikur kam menduar mbi këtë fakt, dhe sa herë dëgjoj kanarinat mendoj përsëri, nëse duhet të hap paksa derën, të zvarritem si një gjarpër në dhomën përballë, e kështu përtokë t’u kërkoj motrave të mia dhe mikeshës së tyre, pak qetësi.

Gjykime mbi kalorësit

Nëse gjykohet hollë, nuk ia vlen të dalësh i pari në një garë. Lavdia e të qenit kalorësi më i mirë i një krahine, sjell mjaft gëzim, kur banda muzikore fillon të luajë, por nuk e mënjanon dot brerjen e ndërgjegjes mëngjesin e nesërm.

Zilia e kundërshtarëve, njerëz dinakë dhe me mjaft ndikim, na hidhëron, ndërsa përshkojmë me kalë rrugën e ngushtë në drejtim të sheshit, që pak më parë ishte i zbrazët, duke lënë mënjanë disa kalorës, të cilët duken të vegjël në skaj të horizontit.

Shumë ndër miqtë tanë, nxitojnë të tërheqin paratë e fituara nga bastet dhe pas krahëve tanë dëgjohen brohorimat e tyre nga sportelet e largët; por miqtë tanë më të mirë nuk kanë vënë bast mbi kalin tonë, duke patur frikë se mos na mbanin inat, nëse do të kishim humbur; e meqë kali ynë ka mbërritur i pari dhe ata nuk kanë fituar asgjë, kthejnë kokën mënjanë, kur u dalim përpara dhe shëtisin shikimin përgjatë tribunave.

Kalorësit që nuk kanë fituar, mbështetur në takëmet e kuajve, kërkojnë të vlerësojnë fatkeqësinë e tyre dhe padrejtësinë, që në njëfarë mënyre u është dashur të pësojnë, dhe marrin një qëndrim të shlodhur, sikur do të duhej të fillonin një garë të re, vërtet serioze, pas asaj loje fëmijësh.

Shumë zonjave, fituesi u duket qesharak, sepse i rritet mendja pa shkak, megjithatë, nuk ke se si të sillesh me shtrëngimet e vazhdueshme të duarve, përshëndetjet, përkuljet, shenjat nga larg; ndërsa të humburit shtrëngojnë buzët dhe rrahin lehtë qafat e kuajve të tyre, që hingëllijnë vazhdimisht. Madje në fund, fillon të bjerë shi nga qielli i vrenjtur.

Përkthyer nga Erion Kristo