Bardhësia anake

Nga Shazim Mehmeti

Bardhësia anake,

boshësía ndërmjet,

qetësia e pamatë,

harresa,

dhe kaq.

As lëvizje, 

as ajër ka,

as mendim.

Është 

veç skllaveja e mirë

e dritës -

hija n’mur...

* * *

Oh natë,

pasqyrë e ftohtë, 

ujërash të largëta!...

Je zog i ujtë 

i heshtjes grykëzënë,

paqësi e hollë,

çast ngazëllimi,

këngë pa zë,

heshtje, durim.

E vjedhur, dhe vjedhëse -

grua me sy zjarresh je,

natë, o natë,

ti ftilluese e mirë,

mishin tënd e ftillon, e ha,

gjysmën e ëndrrës,

gjysmën e vetes,

e vjell e mbjell,

te hark’ i agimit,

te lak’ i dritës...

MEDITIM, A S’DI Ç’QE...

Meditim, a s’di ç’qe.

O qe ëndërr, 

o qe ëndërr n’ëndërr.

Qe ç’qe, 

brenda teje u gjeta 

çikurisht.

Një gërshet ne bënim, 

prej dy palë këmbësh.

Njomake siç janë,

dridheshin e fryheshin, 

buzët e tua.

Buzët e mia 

përthithjen gjakonin,

e nuk jepeshin me të tërë.

Por, çikja, 

çikjen çikte, 

çikurisht.

Nga zjarri i syve tu,

kurajoja e vazhdimit më vinte.

Përtej e më përtej, 

e shtynim tundimin.

Pa pra, shpërbëheshin 

ca flakë kuqlore mbi faqet e tua.

Mbi tëmtha të gjelbronte, 

një jeshile e çelë flakësh.

Krahët e tu, duart e tua,

pa pramje, i latonin kodrinat 

mbi shpinën time.

Bark për bark

derdhej ujimi.

Oj,

në harénë e rizbulimit ishim ne,

kur gjuhë e buzë 

e mundën durimin.

Dehja e risajimit, trupash na derdhej.

Aromë ëndrre, kishte trupi yt.

Trupi im, tretej e tretej,

n’ëndrrën e ëndërrt.

Qe gati në prishje Aurora e Lulimit,

kur ti më shtyve me duar 

e më hodhe në dysheme.

Jo tani! - më the - jo tani! - më the -

tutje do ta shpiejmë 

shpërbërjen!...

O sy!

Si kordinë flakësh,

e tëra ti, 

sipër meje u hodhe,

e prej trupit tim mal

bëre ujanë,

me sërishjet pa fund...

(nga cikli "LARGAS KËNDONTE NATA")