Në Ohër

Nga Bujar Plloshtani

Në Liqenin e qetë era e veriut tërbohet,

sipër nesh një zë i frikshëm ndihet mefshtë.

Dallga të vogla,

përplasen brigjeve të murit të ftohtë.

Në k'të Janar pa borë,

një shtresë e ftohtë mbi liqen ka zënë. 

Hëna lakuriqe sikur fshihet,

ndërmjet reve plumb të zeza.

Erë e veriut fryn, 

mbi fytyrat e çjerrura, 

mbi shpirtrat e dëshpëruar,

mbi trupin e zhveshur të hënës.

Hëna mërdhihet,

trishtimi i saj buzagaz tek ne hidhet.

Trishtim i ri, i njomë,

krejt i gjorë tek ne ka mbirë.

Liqeni,

tek buçet fillim brigjeve në mur.

Mërzinë e vjetër, edhe më na ndez,

e shpirti ynë gjithë vrer.

Natë melankolike,

kundrejt këtij fati të mpirë.

Të revoltuar,

hidhëruar,

dëshpëruar.

Veç një varkë pa vela,

përkundet e vetmuar në këtë liqen.

Kjo varkë e shkretuar,

atje në skaj duke u përkundur vështron 

qytetin ëndërronjës të Ohrit. 

Prej larg, nga teatri antik,

Liqeni me pamje antike Ohrin shfaq.

Bukuria e tij tek shpon të ftohtin e zi,

nata brenda natës trishtimin e nxit përmbi ne.

Ajër i rëndë, dallgë e orëve të vona,

tek buçet fillim brigjeve në mur.

Një dallgë godet fuqishëm bregun,

është trishtim i ri që poetët thërret.

Ohri në këtë Janar, 

me shpirtin e trishtë po na ngushëllon!