Cikël poetik nga Bardhyl Zaimi

Nga Bardhyl Zaimi

Brymsi zbret ndër zabele

Brymsi po zbret zabeleve

me duar të enjtura ftohtësish të përtejme

Këmbët i ka të akullta si shikimin

që e hedh ndër shtëpitë e vetmuara

me nga një elektrik mbijtese

Me zhele mbërthyer me trishtim

njerëzve përvijohet 

trup më trup si dashnorë të mërdhirë

që ngrohtësi kërkojnë te njëri-tjetri

Shpërndanë hukama të ftohta

si ndarjet, si pranitë e mungesave

Brymsi zbret rrugicave të shkreta të fshatit

ngjitet pullazeve, tjegullave të zeza

mureve me baltë indiference

prek macen leshbutë që gërhet te pragu

muzikën e vetmisë

Mbi lulet e zhveshura fërkon duart

për t'ua marrë shpirtin e pakët që e ruajnë në ëndrra sythesh të padala

Brymsi kërkon shtrat të ngrohtë

njerëzish zemërmirë 

që koten në gjysëm ëndrrën e tyre

kërkon kashtë bagëtish të përgjumura 

që përtypin kohën e akullt

Brymsi është qenie e hutuar

as e mirë e as e keqe

shpërndanë ftohtësi gjersa kërkon zjarre nga zemra njerëzish

Për t'i dhënë kuptim kohës së përtejme

që e sjellë me kaq rrëmbim.

Bota zgjohet me nge

Këndezi u jep fund ëndrrave 

Bota zgjohet me nge 

Dita dhe nata preken lehtë 

Me sy gjysmë të mbyllur 

si në një ekstazë trupash të tulatur 

Nën qershinë e moçme përtypet pritja 

me sytë e mbushur me dritë 

Avulli i ngrohtë i gjësë 

e këndell agun që bie i alltë 

mbi barin me vesë 

Të kapur për telat e elektrikut 

zogjtë trandin qetësinë e natës 

Qetë qetë gjithçka fillon nga e para 

ujshëm e përmallshëm siç duhet të ketë filluar

mijëra vite më parë 

me një kollë të lehtë shqetësimi 

për një nisje të re 

të përshkuar me një blu të errët 

që mbytet lehtë në një ngjyrë të kaftë 

si dy palë sy që hahen në ajër 

e vetvetishëm zhvatin dashuri 

Është njësoj si atëbotë 

pa kuptime të stërmunduara 

Është thjesht një qetësi e pafundme 

që e ripërtërin veten ndër shushurima ujërash 

Një dashuri që ka natën dhe ditën 

mëkatet për t'i mbuluar....

Udhë që humbet në shkurre

Nuk na mba toka, nuk ka me na mbajt

namë e brezave shpërndahet si gjamë

as farë mbillet, kudo shkretnim

bar i egër përlanë shtëpitë

që si kuti betoni heshtin n'vetmitë e tyre

Zogjtë janë rralluar, vdiren hapsirës

si toptha letrash lajmesh të trishta

si pikla të zeza nderen qiellit

me trafik të dendur avionësh të pashpresë

që çukasin mjegullat e lashta të palumturisë

Kuajt e vullnetit dergjen të shkumuar

maje udhësh që humben në shkurre 

dhe bimēsi tjera që mbijnë nga dëshpërimet

Heshtjet janë mbledhur kruspull 

rreth llambave me dritë artificiale

dashuritë s'pipëtijnë, pijnë trishitë cigare

kollen rëndë të lodhura nga përsëritjet

Duar të padukshme gjuajnë thika

në zemra njerëzish, në kaltërsinë e tyre

mbledhin sakaq dritë syshë 

për ditët e tyre të helmta si vetë shpirti i tyre

Kudo gumëzhinë palumturi e jetës

kudo shfaqen hijet e shpatave mizore

që e bëjnë torzo pemën e jetës

kudo vetmia numëron ditët e humbura

në numratoren e jetēs

në kalendarin e rënieve

Maje fryme duket se mbijeton shpresa

triumfalisht si një dhi e egër

me shikimin drejt greminës

Ah dhe çamat e përjetshëm perreth

kryelartë me borë zbardhuar

sa për t'na thënë

se kjo botē dhimbshëm mbijeton.

© Bardhyl Zaimi