Molloy

Përkthyer nga Urim Nerguti

Qyteti nuk ishte larg. Ishin dy njerëz, e pamundur për të gabuar, njëri i madh dhe tjetri i vogël. Ata kishin dalë nga qyteti, në fillim njëri, pastaj tjetri, dhe i pari, i lodhur apo duke iu kujtuar një detyrim, ishte rikthyer prapa. Ajri ishte i freskët, sepse mbanin pallto. Ngjanin me njëri-tjetrin, por jo më shumë se të tjerët. Një hapësirë e madhe i ndante në fillim. Ata nuk do të kishin mundur të shiheshin, edhe duke ngritur kokën dhe duke kërkuar njëri-tjetrin me sy, për shkak të kësaj hapësire të madhe, dhe pastaj për shkak të lugëzimit të terrenit, çka bënte që rruga ishte në valë, pak të thella por mjaftueshëm, mjaftueshëm. Por erdhi koha që të dy rastisën të zbresin drejt së njëjtës tatëpjetë dhe në fund të kësaj tatëpjete, ata u takuan më në fund. Të thuash se njiheshin, jo, asgjë nuk na lejon ta pohojmë këtë. Por nga zhurma e hapave të tyre, ose të njoftuar nga ndonjë instinkt i errët, ata ngritën kokën dhe panë njëri-tjetrin, përgjatë nja pesëmbëdhjetë hapash, para se të ndalen, përballë njëri-tjetrit. Po, ata nuk u kryqëzuan aspak, por u ndalën, fare pranë njëri-tjetrit, siç bëjnë shpesh kështu, në fshat, mbrëmjeve, mbi një rrugë të shkretë, dy shëtitës që nuk e njohin njëri-tjetrin, dhe ndonëse kjo të mos ketë asgjë të jashtëzakonshme. Por mbase dhe njiheshin. Sido që të jetë, tani ata njihen dhe do ta njohin njëri-tjetrin, mendoj unë, dhe do të përshëndeten, edhe në thellësi të qytetit. Ata u kthyen drejt detit i cili, larg në lindje, përtej fushave, ngjitej lart në qiellin e zbehur, dhe shkëmbyen disa fjalë. Pastaj secili mori rrugën e vet.

A drejt qytetit, B përmes visesh që ai dukej t’i njihte jo mirë, ose aspak, sepse ecte me një hap të pasigurt dhe ndalej shpesh të shikonte përreth vetes, si ai që kërkon të ngulisë në mendje disa pika referimi, sepse një ditë, ndoshta, atij do t’i duhet të kthehet mbrapsht, kjo nuk dihet asnjëherë. Kodrinat tinzake ku ai futej me frikë, padyshim që ai nuk i njihte ndryshe përveçse nga larg, të shikuara nga dritarja e dhomës ndoshta, ose nga maja e ndonjë përmendoreje një ditë hidhërimi ku, duke mos pasur ndonjë gjë të veçantë për të bërë dhe duke kërkuar në lartësi një qetësim, ai kishte paguar tre apo gjashtë kacidhet e tij dhe ishte kacavjerrë deri në platformë nëpër shkallën spirale. Që këtej ai duhet të shihte gjithçka, fushën, detin dhe pastaj të njëjtat kodrina që disa i quajnë male, blu e thellë vende-vende nën dritën e mbrëmjes, që ngjishen njëra pas tjetrës deri në humbje të vështrimit, të përshkuara nga lugina që nuk i shohim por që i marrim me mend, për shkak të zbutjes së toneve dhe pastaj për shkak treguesish të tjerë të papërkthyeshëm në fjalë dhe madje të pamendueshëm.

Por nuk i marrim me mend të gjitha, edhe nga kjo lartësi, dhe shpesh aty ku shohim vetëm një shpat, vetëm një kreshtë, në fakt ka dy, dy shpate, dy kreshta, të ndara nga një luginë. Por këto kodrina, tani ai i njeh, domethënë i njeh më mirë, dhe nëse i ndodh ndonjëherë t’i kundrojë përsëri nga larg, kjo do të jetë, mendoj unë, me sy të tjerë, dhe jo vetëm këtë, por edhe brendësinë, tërë atë hapësirë të brendshme që nuk e shohim kurrë, trurin dhe zemrën dhe shpellat e tjera ku ndjenja dhe mendimi bëjnë pushimin e tyre, e tërë kjo e vendosur në një mënyrë krejt tjetër. Ai duket plak dhe të ngjall mëshirë kur e sheh tek shkon krejt i vetëm pas aq vitesh, aq ditësh dhe netësh të dhëna pa numërim ndaj kësaj zhurme që ngrihet në lindje dhe madje dhe më përpara, të dhëna ndaj kësaj Si t’ia bëj ? Si t’ia bëj ? të papushueshme, herë me zë të ulët, një mërmërimë, herë me zë të qartë si Po për të pirë ? të shërbyesit të hotelit, dhe pastaj shpesh duke u fryrë deri në skuqje. Për të ikur krejt i vetëm tekefundit, ose pothuaj, nëpërmjet udhësh të panjohura, në të rënë të natës, me një shkop. Ishte një shkop i madh, ai e përdorte për t’u shtyrë përpara, dhe pastaj për t’u mbrojtur, në rast nevoje, kundër qenve dhe hajdutëve. Po, nata binte, por njeriu ishte i pafajshëm, me një pafajësi të madhe, ai nuk kishte frikë asgjë, po, ai kishte frikë, por ai nuk kishte nevojë t’i frikësohej asgjëje, nuk mund të bënim asgjë kundër tij, ose fare pak. Por këtë, ai nuk e dinte padyshim.

Fragmet nga "Molloy" i Samuel Beckett