Të papagëzuarit

 Nga Nurie Emrullai

A kanë emër lulet e mbira në këtë vend?

Zogjtë që rrinë këtu janë veç zogj.

A kanë emër fluturat përveçse e dimë se ishin krimba.

Këtu ku njeriu s'njeh emrat e fëmijëve të vet.

Ku s'din burimin e ujit nga pi, vendin ku ëndërron,

A mund të kenë lulet, zogjtë, fluturat, emër në këtë vend?

A kanë emër në këtë vend,

Vajzat e atij, e asaj, të atyre,

Të ngjizura dhe të hedhura

veç nga dëshira për një djalë,

A kanë pyetur çfarë emrash kanë?

A ka emër vajza që e shohin çdo ditë

(përveç emrave vulgar që i kanë trashëguar

nga baba kur një "bushtër pat sharë")

Dhe veç me shikim si qen të tërbuar e hanë.

A ka emër zemra në këtë vend

Ku pak dinë se ç'funksione ka?

A ka emër shpirti?

(them, a ndjejnë këta njerëz, 

Dhe jo veç atëherë kur gojën plot e kanë mbushur me mallkime dhe sharje dhe

Atëherë shpirti u vjen në majë hunde).

A kanë emër ëndrrat

Ani pse askush si tregon se është turp bre të ëndërrosh.

A ka emër marrja, gjynahu, mëkati, a flliqja e ftyrës, a marrja e ftyrës...

Përveç emra njerëzish që turprohen për tjetrin, për tjetrin.

Dhe "turpin e tyre" e hanë me bukë.

Si t'i quajm sendet, ndjenjat, mendimet,

Njerëzit e padëshiruar, ëndrrat e lëna n'gjysëm...

Si t'i quajm në këtë vend me trajta hijesh t'pagëzuara n'rritje...

©  Nurie Emrullai