Te Ura, Te Ura

Fan Noli

Vraponi, o burra, 

Me armë, me topa, me kordh' e me shpata, 

Se dolli kuçedra e errët nga nata, 

Se ngriti bajrakun e lyer me gjak 

Dhe sulet prej Shjiakut në Durrës me vrap.

Kuçedr'e Turqisë, 

Hyen'e urisë, 

E rrahur nga Greku, nga Serbi e Bullgari 

Do gjak të thëthinjë dhe vjen te Shqiptari, 

Si gjarpër zvarniset, i sillet përqark, 

Me dinin në gojë, me helmin në bark. 

Kuçedrën e vrarë 

E hasi më parë 

Thomsoni në Vlorë, kur vinte prej detit 

Me katërqint krahë, lubi' e Dovletit; 

E zuri për gryke, e shtriu përdhe 

Nga thonjt' i rrëmbeu të mjerin Atdhe. 

Pastaj për së dyti 

Në Durrës e mbyti 

Dhe kokën ia shtypi me top nga Kalaja, 

Kur hodhi Esadin nga Froni, nga maja, 

Nga forca në pluhër, nga bregu në det, 

Me grusht prej rrufeje, që ngrin e që tret. 

Kuçedra e thyer, 

Në turp e përlyer 

Përmblidhet e kthehet nga toka në Durrës 

Dhe ngrihet m'e fortë, në Gjol, afër Urës. 

Shqiptar'i verbuar vërsulet në det, 

Shkel Flamur dhe Nënë dhe vllezër po vret. 

"Dy herë të theva, 

Të shtriva, të ndeva, 

Po prapë u ngjalle dhe prapë u ngrite, 

Prit më, the, prit më!" Dhe prap' iu vërvite, 

Dhe hovin kuçedrës ia preve, po re, 

Kalorës i huaj, që vdiqe për ne! 

Nga Ura, nga Ura 

Po ikni, o burra? 

Ju ikni, po hij' e Kalorësit s'ikën! 

Kuçedrës tërbuar ajo i fut frikën, 

Se urën e ruan, se Urë'n e mpron 

Stihia - Shqiponjë, me qip e me thonj. 

Te ura, te Ura, 

Vajtoni, o burra, 

Thomsonin e ngratë që ju vet' e vratë, 

Që pas nuk i ratë, po vetëm e latë, 

Kur shkonte kaluar të vdesë për ne, 

Për ju, të mallkuar, që s'doni Atdhe.