Politika shqiptare ka humbur legjitimitetin dhe moralin për të drejtuar shoqërinë

Nga Astrit Kosturi*

 

 

 

 

Politika bipartiake e Tiranës zyrtare nuk ka më se çfarë t’i thotë shoqërisë shqiptare, për faktin se pse kjo shoqëri, tash pas dy dekadave, gjendet në një udhëkryq më të trishtë e më të rëndë se para fillimit të viteve ’90. Të gjithë e kuptojmë dhe jemi njëzëri dakord se ajo tashmë ka rënë në një batak të pakuptimtë, që vërtitet rreth narcizmit të padronëve të saj dhe servilizmit të tyre ndaj të huajve, që kjo politikë infatile dhe pa moral e dinjitet human i ka pagëzuar si ndërkombëtarë dhe i ka pajisur e statusin e zotërve të shtëpisë. Këta soj politikanësh, alla demokratikas apo gjoja socialistë, nuk njohin gabime e dështime, as nuk i shohin plagët e rënda dhe korrupsionin e tyre, papunësinë dhe pasigurinë, shkeljen e të drejtave njerëzore dhe krimin që godet pamëshirshëm të pafajshmit dhe të pambrojturit, krizën e gjithanshme që rëndon mbi kurrizet e sfilitura të masës së gjerë të shtresave më të nëpërkëmbura të shoqërisë. 

 

As pozita dhe as opozita nuk e çojnë mendjen të analizojnë e të pranojnë defektet dhe gabimet, veçse mbeten të zellshëm ndaj detyrave të Europës, që ajo vetë i ka mësuar t’i quajnë standard, por që nuk janë gjë tjetër veçse mësimi i alfës dhe betës së puthadorëve, për të ruajtur me çdo kusht pozicionet e kësaj politike të kthyer në masazhatore të të huajve. I vetmi merak, që përcillet edhe sot prej krerëve të tipit padron, Rama dhe Berisha, janë standardet që kërkojnë ndërkombëtarët, detyrat e shtëpisë dhe nxitimi i zellshëm i tyre për t’u shfaqur sa më të pëlqyeshëm në sytë e “Mesisë”. Për ta asnjëherë nuk ka faje e gabime, veçse defekte teknike dhe njerëz që padrejtësisht janë në opozitë, si më të aftët e më të zotët, për të cilët dhe për karriget e tyre, populli duhet të rreshtohet, të dhunohet e të vritet, në ato protestat e interesave të tyre për një pushtet, që nuk vlen për asgjë, përveçse për xhepat e tyre dhe të klanit që iu sillen përreth, të etur për llokmat e tyre që mbajnë erë të keqe. Bie fjala, flitet e shkruhet shumë për rishkrimin e historisë, doktori nuk përton të mbajë fjalime programatike rreth kësaj teme, por kur vjen puna, mohohet sikur të mos kishte ekzistuar historia dhe jeta jonë kolektive në kohën e socializmit, ku në studime historike nuk sundon fakti historik, por mllefi i çastit, i frymëzuar nga oborret politike. 

 

Përgjithësisht, nuk janë bërë studime të mirëfillta e me mendje të hapur e të qetë, por është folur shumë, kryesisht nga armiqtë e socializmit, nga ata që investuan kontributin e tyre për këtë zhvillim regresiv dhe që janë po ata që i tremben rikthimit të tij. Në të vërtetë, kanë munguar studimet serioze rreth këtij procesi, edhe pse ka patur tentativa e konkluzione, për shkaqet e rënies së komunizmit që, në fakt, hedhin poshtë disa teza teorike themelore marksiste, duke u nisur nga përfundimi i pa lavdishëm i një praktike të caktuar, pa e ndarë nëse dështimi i kësaj praktike është dështim i teorisë, nga e cila u udhëhoq ajo apo shpërfillje e disa ligjeve universale, që edhe vetë ajo praktikë i kishte në programin e saj teorik. Edhe këto janë thënë me zë të ulët e me ndrojtje, me turp e frikë në këto 20 vjet, si të jetonim në mesjetën e largët, kur priteshin kokat nga frika e zbulimeve. Të zbulosh gabimet dhe të flasësh për to, nuk është ndonjë shpikje e madhe, veçse dëshirë dhe dashuri, për një Shqipëri të progresit dhe për shqiptarët e shumëvuajtur, që ata të mund të flakin tej perden e hekurt të vetëizolimit, që po ushqen më shumë se kurrë kjo politikë që i do shqiptarët në rresht, të rreshtuar në dy kolona të drejta: pozitarë dhe opozitarë partiakë. 

Gjithë kjo panoramë paragjykimi nxitet e stimulohet nga bipartitizmi, për të tërhequr vëmendjen e shqiptarëve ndaj plagëve të rënda të tranzicionit, ndaj faktit kokëfortë që vetë sistemi në këtë vend vazhdon të jetë eksperimental dhe të nxjerrë në pah anët më negative të të gjitha traditave demokratike të kontinentit të vjetër. 

 

Politika e shikon qytetarin e këtij vendi jo si një qytetar aktiv, me kërkesa dhe nevoja, me prirje dhe cilësi progresive, me kapacitet intelektual për shndërrimin e vetvetes dhe të shoqërisë, por thjeshtë si votues, si numër në aritmetikën e përdalë të llogarive të përdala. 

 

Politika dhe qytetari aktiv në këtë vend janë të papajtueshëm, pasi qytetari aktiv kërkon liri për të shprehur vetveten, për t’i shërbyer vetvetes, familjes së tij dhe atdheut e kombit në mënyrë dinjitoze, ndërkohë që politika bipartiake, e kërkon atë që të paraqitet me ngut në “llogore”, ndryshe në vend që ta quajë “armik” si dikur, e quan të pa aftë, mediokër, sharlatan, bile mund t’i sajojë lloj-lloj inskenimesh, që ai të dalë “zbuluar’ në punën dhe veprimtarinë e tij. Kjo shoqëri është zhytur në një kolaps të plotë ekonomik, social, politik, shpirtëror, duke evidentuar një kompleks ngecjesh, për të cilat askush tjetër nuk është përgjegjës në këtë vend, përveç politikës dhe protagonistëve të saj kryesorë, të fryrë e të pompuar, jo sikur të ishin ideatorët dhe projektuesit e kësaj krize, por sjellësit e fatlumturisë kombëtare. 

  

Ky pra është një ngërç shumëplanësh, një ngërç buçitës, deri në këmbanë alarmi. Dalja nga ky ngërç gjithëplanësh, ekonomik, etik, human, psikologjik e familjar, kërkon rrugën e menduar mirë, tamam si në zgjidhjen e një problemi, ku në fillim nxirren të dhënat, bëhet analiza e tyre dhe shtrohen kërkesat që hap pas hapi fillojnë e zgjidhen. 

Por a ka kjo politikë mundësinë dhe dëshirën për të dalë nga ky batak ku është vetëzhytur? Politika e sotme, tashmë 20 vjeçare, ka interesa të tilla, që e bën të pamundur shtrimin për zgjidhje të problemeve që kalon sot shoqëria, në mënyrë të tillë që të zbatojë atë vullnet politik që është në shërbim të zgjidhjeve në favor të interesave popullore e kombëtare. Pra, ekuacioni dhe ngërçi social është i tillë, që situata konfuze dhe gati tragjike, ka ardhur jo nga ana teknike, jo nga mjetet, as nga shkaqe natyrore, as nga resurset apo teknologjia, por para së gjithash, nga përmbysja e qëllimshme politike, në favor të pakicës që sundon e shfrytëzon shumicën. Nisur nga fakti, se shoqëria është e organizuar politikisht, në atë mënyrë sa që politika bëhet pjesë e rëndësishme jetësore, edhe zgjidhjet janë e do të jenë politike dhe të domosdoshme që të jenë politike, pasi ndryshe vërtitemi në jerm të plotë. 

 

Reformat politike të fushave të ndryshme shoqërore, ndikojnë drejtpërsëdrejti mbi jetën tonë dhe cilësinë e saj, prandaj çdo qëndrim indiferent e mospërfillës, është kosto që paguhet herët a vonë. Ajo që në fakt duhet të paguajë kosto po vonon ta paguajë (jo shumë gjatë dhe jo pambarimisht) dhe kjo është politika e dy oborreve Rozë e Blu, që nuk bëjnë gjë tjetër veçse na japin mësime demokracie, duke qenë vetë autokratikë dhe fanatikë të pandreqshëm, autorë dhe realizues luftarakë “me duar të pastra” të superkrizës. Mburrjet e kësaj politike për marrëdhëniet e shkëlqyera dhe të ngushta me bashkësinë botërore, për aleancat dhe miqësinë me Amerikën, Anglinë e Gjermaninë etj... janë një fasadë për të fshehur dështimin, urinë, plagët, papunësinë, stresin ekonomik, krimin dhe anarshinë morale e sociale që po bën kërdinë, duke varrosur jetë e shpresa njerëzore. Kjo politikë i ka nxjerrë nga fjalori i përditshëm fjalët varfëri e krizë, duke folur pambarimisht vetëm për rritje ekonomike dhe përvoja dhe modele që duhet t’í marrë edhe bota demokratike dhe tash sa breza në këtë sistem si shembull për t’u ndjekur. 

*Kryetar i Lëvizja për Drejtësi të Shqiptarëve